Πρόσφατα ο Νετανιάχου είπε για τους Παλαιστινίους της Χαμάς ότι «είτε θα καταθέσουν τα όπλα είτε θα θαφτούν με αυτά». Κάτι αντίστοιχο σκέφτεται ο Ερντογάν για τους Κούρδους, ο οποίος έχει αποδείξει ότι ξέρει να διαβάζει καλά τη διεθνή συγκυρία. Βλέπει την αδιαλλαξία της Μόσχας που στρέφει την προσοχή της αποκλειστικά στο μέτωπο της Ουκρανίας και την αλλαγή στη στρατηγική των ΗΠΑ (οι οποίες μαζεύονται γενικώς) και προσφέρει «κλαδί ελιάς» στους Κούρδους της Τουρκίας, έχοντας όμως στρατηγική σύγκρουσης με τους Κούρδους της βορειοανατολικής Συρίας. Οταν ο γιαλαντζί σουλτάνος προτείνει αμοιβαίες υποχωρήσεις, η ζωή έχει δείξει ότι εννοεί πως αυτός έχει κάνει όλους τους συμβιβασμούς που του αναλογούν και περιμένει από την άλλη πλευρά να ακολουθήσει. Στην περίπτωση της Συρίας, όμως, η Αγκυρα ακολούθησε οθωμανική πολιτική. Στη δυτική διπλωματία λένε πως ένας κόμπος δεν λύνεται με το τέντωμα των δύο άκρων. Ο Ερντογάν έκανε αυτό ακριβώς το τέντωμα. Από τη μία πλευρά ο στρατός του, από την άλλη η Δαμασκός των «μεταλλαγμένων τζιχαντιστών» και στον «κόμπο» οι Κούρδοι. Η αυτεπίγνωση της Δύσης για την αδυναμία κινήσεων στην περιοχή δίνει στον γιαλαντζί σουλτάνο ευχέρεια κινήσεων και σημαντικό προβάδισμα. Αλλωστε, ο Φρανσουά Μιτεράν συνήθιζε να λέει πως «όταν η Ευρώπη ανοίγει το στόμα της, είναι για να χασμουρηθεί». Αν όμως η Αγκυρα συνεχίσει να «παίζει» μόνη της εκεί που κάποτε μεσουρανούσαν οι Σοβιετικοί και έπειτα ο Πούτιν, είναι αμφίβολο αν το θέαμα θα προσφέρει «χασμουρητό» στην Ευρώπη. Η λέξη «τρόμος» ενδεχομένως είναι πιο ταιριαστή.