Oσοι έχουν βρεθεί έστω και μία φορά στη ζωή τους σε ανατολίτικο παζάρι (διευκρινίζω: αραβικό, όχι τουρκικό) είναι δύσκολο να ξεχάσουν δύο πράγματα. Την έντονη μυρωδιά του καρδάμου και την τελετουργία της διαπραγμάτευσης. Ο πραγματευτής είναι πάντα χαμογελαστός και ενίοτε σου προσφέρει τσάι. Θα σε αναλύσει με τα μάτια και θα καταλάβει αμέσως πόσα λεφτά θα σου ζητήσει. Η συμφωνία, όποτε αυτή επιτευχθεί, περνά από στάδια και σχεδόν πάντα καταλήγει σε νάιλον σακούλα, πρόχειρα κλεισμένη με μονωτική ταινία και τη λέξη: «Khalas (δηλαδή, εντάξει είμαστε. Το κλείσαμε)». Και εσύ απαντάς: «Shukran (δηλαδή, ευχαριστώ)».

Για να διαπιστώσεις, μόλις απομακρυνθείς, δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι αυτό που πήρες στην πραγματικότητα κοστίζει πολύ λιγότερο από όσα πλήρωσες. Και το δεύτερο έχει να κάνει με την αντίληψη πως τελικά δεν το χρειαζόσουν! Η ζωή έδειξε ότι δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις. Ετσι η νομική θωράκιση της Ιεράς Μονής του Σινά κρίνεται ως υπεραναγκαία, καθώς η σταθερά προσανατολισμένη στη Δύση κυβέρνηση Σίσι θα υποχρεωθεί να σεβαστεί τον τρόπο με τον οποίο διευθετούνται ανάλογες υποθέσεις στην Ευρώπη. Σε διαφορετική περίπτωση, θα αποκαλυφθεί ένα ψέμα. Το οποίο θα μας στοιχίσει πολύ…