Πέντε χρόνια πριν και ενώ η χώρα βρισκόταν σε σοκ πανδημίας, μια δαιδαλώδης έρευνα της ΕΥΠ (διήρκεσε δύο ολόκληρα χρόνια) αποκάλυπτε ένα σκηνικό που θύμιζε έντονα χώρα της Λατινικής Αμερικής. «Σουβλάκια με σος» ήταν η κωδική ονομασία για τις παράνομες πληρωμές του οργανωμένου εγκλήματος σε συγκεκριμένους αξιωματικούς οι οποίοι όφειλαν να βρίσκονται απέναντι από το έγκλημα και όχι να συνδιαλέγονται με τους ηθικούς ή τους φυσικούς αυτουργούς παράνομων πράξεων.

Ακολούθησαν και άλλες απόπειρες της πολιτείας να καταλάβει γιατί στις υποθέσεις των «εκβιασμών» και του οργανωμένου εγκλήματος σημειωνόταν αργή και βασανιστική πρόοδος, με «νονούς», «μπράβους» και κάθε καρυδιάς καρύδι να κινούνται ελεύθερα, με την κοινωνία να γνωρίζει ότι κρύβονται πίσω από μαφιόζικες εκτελέσεις και άλλου είδους δραστηριότητες, αλλά αυτές να μη στοιχειοθετούνται επαρκώς.

Σε κάθε περίπτωση «συμβολαίου θανάτου» οι δολοφόνοι δείχνουν καλά ενημερωμένοι για τις κινήσεις του στόχου, τις συνήθειες, τη φρούρηση, τις θεραπείες για κάποιο παλιό τραύμα και σχεδόν πάντα οι φονιάδες χτυπούν εκεί που ο «στόχος» χαλαρώνει, αφήνει για λίγο τη συνοδεία του, βγαίνει για φαγητό ή πάει σε ένα θεραπευτήριο.

Είναι προφανές ότι οι στόχοι στον κόσμο της μαφίας παρακολουθούνται από πολυμελείς ομάδες των αντίπαλων συμμοριών. Υπάρχουν όμως και πληροφορίες που δεν μπορούν να αντλήσουν από την παρακολούθηση. Αυτές ποιοι τις χορηγούν; Η ενσυναίσθηση και η καλή λειτουργία της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων είναι πάντοτε απαραίτητες προϋποθέσεις για να λειτουργεί άρτια η Ελληνική Αστυνομία. Οσο για τους «νονούς» της νύχτας, όσο περνά ο καιρός τόσο πιο έντονα θυμάμαι τη φράση του «πρύτανη του αστυνομικού ρεπορτάζ» Πάνου Σόμπολου πριν από 27 χρόνια: «Κανείς από αυτούς δεν έζησε μέχρι τα 60…».