Quantcast

Για μια ελληνική στρατηγική μετά τις κυρώσεις

γράφει ο Δρ Ιωάννης Θ. Μάζης*

*Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας - Γεωπολιτικής Θεωρίας, ΕΚΠΑ

 

α. Οι πρόσφατες κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον της Τουρκικής Προεδρίας Αμυντικών Βιομηχανιών (SavunmaSanayiiBaskanl?g?/SSB) με διάρκειαν ενός (!) ολοκλήρου (!) έτους, έχουν τη σημασία της προειδοποιήσεως της Τουρκίας αλλά και κάθε άλλου κράτους που εντάσσεται με οιονδήποτε τρόπον εις τις συλλογικές δομές της δυτικής ασφαλείας όταν αποφασίζει να δημιουργήσει σχέσεις με την οπλική βιομηχανία της Ρωσίας. Ουσιαστικά εντάσσονται εντός ευρυτέρου γεωστρατηγικού σχεδιασμού των ΗΠΑ περί διασφαλίσεως της ανασχέσεως της Ρωσίας από τον έλεγχο του Μεσογειακού Γεωπολιτικού Συμπλόκου, στην περίπτωσή μας μέσω ενός «ατάκτου» ΝΑΤΟϊκού «ξενιστού»: της Τουρκίας.

β. Κατά τα λοιπά, είναι αληθές ότι δεν πρόκειται να επιφέρουν κάποιο καίριον πλήγμα ούτε εις την τουρκικήν οικονομίαν, η οποία είδε τον δείκτην τιμών του χρηματιστηρίου της Κωνσταντινουπόλεως να ανακάμπτει την ίδια ημέρα έστω και κατ' ελάχιστον, ούτε εις την SSB τουλάχιστον για τη διάρκειαν του ενός αυτού έτους. Διευκρινίζοντες παρατηρούμε ότι από τις 7,860 τλ/δολ. ΗΠΑ (13η/12/2020), η τουρκική λίρα ανέκαμψε στα 7,850 τλ/δολ. ΗΠΑ (14/12/2020), ενώ στις 17/12/2020 ανέκαμψε και πάλιν στα 7,660 τλ/δολ. ΗΠΑ. Ως τοσούτον «σοβαρόν» ερμήνευσαν το αμερικανικόν «πλήγμα» οι διεθνείς αγορές. Και όταν οι αγορές ομιλούν, οι αναλυτές καλόν είναι να τις λαμβάνουν υπ’ όψιν. Οσο για τις απώλειες της SSB, αυτές υπολογίζονται περί τα 800 εκατομμύρια δολάρια, σε καθυστερήσεις απλώς, λόγω μη δυνατότητος της αμέσου προγραμματισθείσης παραδώσεως μιας παρτίδας πολεμικών ελικοπτέρων στο Πακιστάν. Επίσης, οι κυρώσεις αναφέρονται στην αδυναμία συνάψεως νέων συμβολαίων με την SSB, για διάρκεια ενός έτους, των παλαιοτέρων συμβολαίων συνεχιζόντων να ισχύουν.

γ. Επίσης, να τονίσομεν ότι ο κύριος Τραμπ υπέγραψε τον προϋπολογισμόν αυτόν με την ελαφρυτάτη αυτήν ποινήν διά την Τουρκίαν, διότι έτσι «έκαιγε» τη δυνατότητα του κυρίου Μπάιντεν να υλοποιήσει αυτός την απόφασιν του Κογκρέσου, επιβάλλοντας σοβαρές κυρώσεις... Επίσης, ο κύριος Μπάιντεν δεν προέβαλε καμμίαν αντίστασιν, τουναντίον, προώθησε την επιλογήν αυτήν διά των Δημοκρατικών γερουσιαστών Ρόμπερτ Μενέντεζ, Μπομπ Κέισι, Εντ Μάρκεϊ, Ντικ Ντέρμπιν, Κόρι Μπούκερ και Τζακ Ριντ, διότι τον διευκολύνει στο να αρχίσει με «καθαρά χέρια» την προσπάθειαν επαναρυμουλκύσεως της Τουρκίας στις «θερμές αγκάλες» των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

δ. Εξ εταίρου, όμως, εμπεριέχουν για τους διεισδυτικούς και εθνικώς ορθολογικούς αναγνώστες, και ισχυρές ευκαιρίες για την γεωστρατηγική ανάδειξη της Ελλάδος σε κέντρο βάρους της δυτικής ασφαλείας εις το κρισιμότερο σημείον του ανασχετικού δακτυλίου (Rimland): τη Μεσόγειον.

Ο σχεδιασμός αυτός περιέχει τα εξής, επιχειρησιακής φύσεως, σημεία αναφοράς:

1) Τους λιμένες της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρουπόλεως, οι οποίοι διασφαλίζουν απολύτως -σε συνδυασμό με τον οδικό άξονα της Εγνατίας αλλά και του υπάρχοντος σιδηροδρομικού δικτύου- την προβολή ισχύος των ΗΠΑ προς τα Βαλκάνια και την Ουκρανία όπως και προς την κεντρική Ευρώπη εξικνουμένη έως και τα κράτη της Βαλτικής.

2) Παρακάμπτει τους τουρκικούς, βουλγαρικούς και ρουμανικούς λιμένες του Ευξείνου Πόντου, οι οποίοι επιχειρησιακώς τελούν υπό τη ρωσική αεροναυτική απειλή.

3) Αξιοποίηση των επιχειρησιακών κέντρων της Κεντρικής Ελλάδος και Κρήτης (Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Μαράθι Χανίων, Σούδα).

ε. Αξιοποιούσα, συνεπώς, ακριβώς αυτόν τον αμερικανικόν γεωστρατηγικόν σχεδιασμόν, μια ικανή πολιτική διακυβέρνησις στην Αθήνα οφείλει να καταδείξει προς τα αμερικανικά κέντρα, επ' ευκαιρία της νέας MDCA, την αποφασιστικότητά της να συνεισφέρει την τεραστία γεωστρατηγική συμβολή της στην πολιτική δυτικής ασφαλείας στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, υπερασπίζουσα ταυτοχρόνως τα κυριαρχικά της δικαιώματα, την εθνική της κυριαρχία και την εδαφική της ακεραιότητα. Ιδίως όταν είναι εμφανεστάτη και διεθνώς παραδεκτή η απολύτως ανασφαλής, επαμφοτερίζουσα και ουσιαστικώς αντιδυτική συμπεριφορά της Αγκυρας. Συμπεριφορά, διά της οποίας έχει επιδείξει και αποδείξει η Αγκυρα ότι λειτουργεί ως «ρωσικός ξενιστής» στο Μεσογειακό και Καυκασιανό Σύμπλοκο. Μάλιστα, αρξαμένης της συζητήσεως περί τη νέα MDCA με τις ΗΠΑ, η Αθήνα έχει τη λαμπρή ευκαιρίαν να το επιτύχει, άλλως θα έχει, τραγικώς και οριστικώς, αποτύχει.

στ. Η Τουρκία προσφέρει όλα τα επιχειρήματα εις την ελληνικήν πλευράν. Σαφώς καταδηλοί την τάσιν της να λειτουργήσει τοιουτοτρόπως εις το άμεσο μέλλον, ενώ συνεχίζει να της παρέχεται η ανοχή από τη γερμανική Ε.Ε. (μέσω της γερμανοτουρκικής «entente» συμφερόντων προς τη Μεσόγειον, τη Μέσην Ανατολήν και το Μάγκρεμπ), αλλά και από το εγκαταλειφθέν (από τη διοίκησιν Τραμπ) ΝΑΤΟ του -πρώην μαρξιστού/κομμουνιστού (!)- κυρίου Στόλτενμπεργκ (έχει η ζωή... γυρίσματα!), προβάλλουσα «ρωσοτουρκικόν συνέλεγχον» επί του κέντρου βάρους της Μεσογείου, δηλαδή του εμπορευματικού διαύλου Δαρδανελλίων-Αιγαίου, του έχοντος απολήξεις εις το Σουέζ και το Γιβραλτάρ. Πράγματα τα οποία είχα προ εικοσιπενταετίας, αλλά και προ διετίας επισημάνει. Τουτέστιν, εις το κρισιμότερο στρατηγικώς υποσύστημα της Μεσογείου.

ζ. Αξιοποιούσα τη «σταθερότητα» (και την απόλυτον «προβλεψιμότητα») της ιδικής της συμπεριφοράς ως προς τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η Αθήνα οφείλει και δύναται να προβληθεί ως «κλείδα ασφαλείας και αποτροπής» τέτοιου αντιδυτικού ενδεχομένου, διά της ανασχετικής χρήσεως του Αιγαιακού νησιωτικού θαλάσσιου μετώπου, το οποίον δύναται να αναπτύξει έναντι των επιδιωκομένων από το δίπολο Αγκύρας-Μόσχας «ρωσοτουρκικών διατρητικών τάσεων»[εις το Αιγαίο. Και αυτές ελέγχονται σαφώς από τα νησιωτικά ζεύγη: i) Αττική - Κέα, ii) Νότιος Εύβοια - Ανδρος, iii) Ανδρος - Τήνος iv) Tήνος - Μύκονος v) Μύκονος - Ικαρία vi) Ικαρία - Σάμος vii) Πελοπόννησος - Κύθηρα viii) Kύθηρα - Αντικύθηρα ix) Αντικύθηρα - Κρήτη και ο νησιωτικός άξων x) Kρήτη - Κάσος - Κάρπαθος - Ρόδος - Καστελλόριζο. Διά του χειρισμού αυτού της Αιγαιακής νησιωτικής πραγματικότητος από τη συνεργασίαν Αθηνών-ΝΑΤΟ και ΗΠΑ ακυρούνται και οι «παρεκκλίνουσες» από τη δυτική πολιτική και αρχιτεκτονική ασφαλείας προσπάθειες της Αγκυρας διά της κατασκευής του δευτέρου διαύλου του Βοσπόρου, να ακυρώσει τα προβλεπόμενα από τη Συνθήκη του Μοντρέ του 1936.

η. Τούτων λεχθέντων, να τονίσομεν ότι η επανέναρξις των διαπραγματεύσεων για τις γαλλικές φρεγάτες και η αποφυγή συμμετοχής σε άκρως επικίνδυνες «πολυμερείς διασκέψεις» γερμανο-τουρκικής εμπνεύσεως υπό τον διάτρητον ευρωπαϊκόν μανδύαν, στοχεύουν την υποκατάστασιν του Διεθνούς Δικαίου με «πολιτικές αποφάσεις» άκρως πολωμένες, ύποπτες και υπονομευτικές για την κρατικήν υπόστασιν της Κυπριακής Δημοκρατίας και της ελλαδικής κυριαρχίας και κυριαρχικών δικαιωμάτων στην ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο... Αρα είναι προς αποφυγήν!