ΚΑΘΕΝΑΣέχει δικαίωμα στο όνειρο. Εκείνο του Αλέξη Τσίπρα είναι πολύ πρακτικό: Θα ήθελε να επιστρέψει ως επικεφαλής ενός νέου σχηματισμού της ευρύτερης Κεντροαριστεράς, να διεκδικήσει και να κερδίσει ξανά την πρωθυπουργία στην εκλογική αναμέτρηση το 2027.
ΑΥΤΟείναι και το νόημα του «rebranding». Θα ήταν παράλογο να πάσχιζε ο πρώην πρωθυπουργός να εξωραΐσει τη δημόσια εικόνα του, έτσι χωρίς πρόγραμμα. Ο στόχος του είναι η εξουσία και η επιδίωξή του είναι θεμιτή. H στρατηγική για την υλοποίησή της είναι προβληματική.
ΤΟ ΠΡΩΤΟζήτημα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η εκλογική βάση. Οταν αποχώρησε από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιούνιο του 2023, η αξιωματική αντιπολίτευση κατέγραφε δυνάμεις της τάξης του 17%. Σήμερα έχει 6,5% και αυτό θα εξαϋλωθεί, αν η νέα πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής απαγορεύσει τελικά στον Στέφανο Κασσελάκη τη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία. Ακόμη και αν οι υποστηρικτές του Τσίπρα τον παρακαλέσουν γονατιστοί να επιστρέψει, με αυτά τα ποσοστά κανείς από τους ηγέτες των υπόλοιπων κομμάτων της Κεντροαριστεράς, δεν θα τον δεχθεί ως επικεφαλής μιας συμμαχίας των προοδευτικών δυνάμεων. Ούτε καν η Νέα Αριστερά.
ΤΟ ΑΛΛΟμεγάλο πρόβλημα του πρώην πρωθυπουργού είναι οι προσωπικές σχέσεις του με τους ηγέτες του χώρου. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, φύσει καχύποπτος, δεν έχει ξεχάσει τα μαθήματα «προοδευτικότητας» που του έκανε ο Αλέξης Τσίπρας. Τώρα που ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ βλέπει τις δημοσκοπήσεις να του χαμογελούν και τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να έρχεται de facto και de jure, δεν θα τα τινάξει όλα στον αέρα για να συμμετάσχει σε ένα αμφίβολης αποτελεσματικότητας κεντροαριστερό εγχείρημα. Ο Στέφανος Κασσελάκης, είτε κερδίσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είτε φτιάξει δικό του κόμμα, δεν θέλει ούτε να ακούει για τον Αλέξη Τσίπρα. Οσο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου; Ο πρώην πρωθυπουργός είναι ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος της, αυτό υποδηλώνει η πρωτοβουλία της να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά της Συνόδου των πολιτικών αρχηγών του 2015. Οι γέφυρες έχουν όλες ανατιναχθεί.
ΤΟ ΤΡΙΤΟκαι ίσως το μεγαλύτερο θέμα για τον Αλέξη Τσίπρα είναι ότι δεν έχει τίποτε καινούργιο να πει. Η ομιλία του στην εκδήλωση που οργάνωσε για την οικονομία ήταν ένα άθροισμα χιλιοειπωμένων τσιτάτων: «Η χώρα έχει ανάγκη από ένα αναπτυξιακό σοκ παρόμοιο με εκείνο της εποχής του Χαρίλαου Τρικούπη και του Ελευθέριου Βενιζέλου», «η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει το τρένο της σύγκλισης», «οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν». Αναμασήματα του χθες, που δεν λένε τίποτα για το αύριο. Το δε «όραμά» του για το μέλλον συνοψίζεται στη φράση «καλύτερα πλούσιος και υγιής ,παρά φτωχός και άρρωστος». Γιατί να συγκινήσει κάποιον;
Ο ΑΛΕΞΗΣΤσίπρας βλέπει τα προβλήματα της Ν.Δ. και δείχνει να πιστεύει ότι θα τον φέρει πίσω ένα κύμα λαϊκής δυσαρέσκειας, αντίστοιχο με εκείνο της περιόδου 2012-2015. Προφανώς αγνοεί τον Ηράκλειτο τον Σκοτεινό και το απόφθεγμα ότι «δεν μπορεί να μπει κανείς δύο φορές στο ίδιο ποτάμι». Στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης μόνον ένας πρωθυπουργός κατάφερε να επιστρέψει έπειτα από μία εκλογική ήττα, ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1993. Ομως εκείνος, στο ενδιάμεσο, έμεινε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ενός κόμματος με εκλογική ισχύ 40%. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε μελετήσει το παράδειγμα, γιατί τότε δεν θα αποχωρούσε από την ηγεσία. Δεν θα έσπρωχνε διά της σιωπής την υποψηφιότητα Κασσελάκη τον Σεπτέμβριο του 2023 και δεν θα άφηνε τον ΣΥΡΙΖΑ να διαλυθεί.
ΟΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣτου Αλέξη Τσίπρα βλέπουν τους κινδύνους, αλλά αντιτείνουν ότι είναι πολύ νέος για να συνταξιοδοτηθεί. Και επειδή με αυτό του χαϊδεύουν τα αυτιά, θα ήταν σκόπιμο να ρίξουν μια ματιά στην πρώτη ομιλία του πρώην ηγέτη του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας και πρώην πρωθυπουργού Ρίσι Σούνακ, ύστερα από την ήττα του στη Βουλή των Κοινοτήτων. «Στα κυβερνητικά έδρανα όλα έρχονται γρήγορα. Σύντομα θα σου προσφερθεί ένα υφυπουργείο, θα αναβαθμιστείς στο υπουργικό συμβούλιο και όταν ο προκάτοχός σου μπλέξει μπορεί να ανέλθεις στην πρωθυπουργία. Εκεί, προτού το καταλάβεις, το λαμπρό σου μέλλον αποτελεί ήδη παρελθόν και έχεις μείνει να αναρωτιέσαι αν μπορείς αξιόπιστα να είσαι ένας σεβάσμιος γέροντας της πολιτικής στην ηλικία των 44 ετών»…