Λίγο έξω από το Σούνιο, στη μέση του πουθενά, στέκει ο Σαν Τζώρτζης, μια μικροσκοπική βραχονησίδα. Είκοσι τρεις ανεμογεννήτριες δουλεύουν ακούραστα στο μεγαλύτερο θαλάσσιο αιολικό πάρκο της χώρας. Για την έναρξη των εργασιών χρειάστηκαν 6 χρόνια αναμονής, άδειες από 28 υπηρεσίες 8 υπουργείων και 150 εκατ. ευρώ για την επένδυση.

Ο ξεχασμένος και από τους γλάρους Σαν Τζώρτζης ξαφνικά έγινε «μήλον της Εριδος» ανάμεσα στην Υδρα και το Λαύριο. Ενα εκατομμύριο ευρώ τον χρόνο ανταποδοτικά τέλη στην τοπική αυτοδιοίκηση και φθηνό ρεύμα στους δημότες ήταν ένα καλό κίνητρο για να φτάσει η «πατρότητά» του έως το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Τελικά, κέρδισε η Υδρα.

Και αφού τέλειωσαν όλα αυτά, ήρθε η σειρά των «Φίλων της Φύσης» να βάλουν νέα εμπόδια. Κατήγγειλαν ότι αλλοιώνεται η θέα από τον αρχαιολογικό χώρο του Σουνίου. Τι κι αν οι επιστήμονες λένε ότι στο επίπεδο της θάλασσας το εύρος της όρασης περιορίζεται στα 2,9 μίλια; Εκείνοι επέμειναν ότι έβλεπαν πεντακάθαρα τις ανεμογεννήτριες στα 12 μίλια.

Τέλος καλό, όλα καλά, ωστόσο, για τον Σαν Τζώρτζη, που ηλεκτροδοτεί πια 50.000 σπίτια στην Αττική. Υπάρχουν, όμως, εκατοντάδες... Σαν Τζώρτζηδες και επενδύσεις που λιμνάζουν. Το νομοσχέδιο για την απλοποίηση των διαδικασιών βγήκε σε διαβούλευση με μεγάλη καθυστέρηση την Τρίτη του Πάσχα, υπό τον φόβο ότι θα χαθούν 4 δισ. απο το Ταμείο Ανάκαμψης. Προβλέπει ότι ο χρόνος αναμονής για μια επένδυση θα μειωθεί σε 14 μήνες, από 5 χρόνια που είναι σήμερα, και τα 91 δικαιολογητικά θα γίνουν 54. Και αυτό το βαφτίζουν πρόοδο.

Ετσι όμως, δεν πάμε πουθενά. Θα είμαστε αιωνίως ενεργειακά έρμαια του Πούτιν ή του Μπάιντεν, ενώ η λύση είναι μπροστά μας. Είναι ο ήλιος και ο αέρας. Και ο Θεός της Ελλάδας μάς τα έδωσε σε αφθονία.