Κανονικά, οι πολίτες έπρεπε να τιμωρούν το διαχρονικό θεσμικό ατόπημα της προσφυγής στις κάλπες ανάλογα με το ποια συγκυρία εξυπηρετεί την εκάστοτε εξουσία. Γιατί, τελικά, το συνταγματικό προνόμιο του πρωθυπουργού να επιλέγει τον χρόνο των εκλογών καταλήγει να υπονομεύει το ίδιο το πολίτευμα. Ομως, λανθασμένα, έχουμε αποδεχθεί αυτό το ιδιόμορφο εθιμικό δίκαιο που υπαγορεύει ότι οι πρωθυπουργοί εφευρίσκουν μια δικαιολογία κι εμείς προσποιούμαστε πως όντως συνιστά «εθνικό λόγο» για να πάμε με τα μαγιό στις κάλπες.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδειχνε πως θα ξεφύγει απο την πεπατημένη ενός πολιτικού τακτικισμού και ότι θα μπεί στο πάνθεον των -λιγοστών- πρωθυπουργών που εξήντλησαν τετραετία. Οι δύο τελευταίες συνεντεύξεις του, ωστόσο, εμπεριείχαν τόσα «αλλά» που ακύρωσαν τα «ναι, μεν», θόλωσαν το μήνυμα και απασφάλισαν το σύστημα. Είναι θέμα ημερών η χώρα να γίνει «Κούγκι» με αλληλοκατηγορίες και πολιτικούς παραλογισμούς. Ηδη αρχίσαμε, δηλαδή.

Χρόνος για χάσιμο, όμως, δεν υπάρχει. Η προοπτική μιας σοβαρής ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης δεν αφήνει περιθώρια. Η οικονομία, λόγω τουρισμού, πάει καλύτερα του αναμενομένου, πλην, όμως, μοιάζει με «φτερό στον άνεμο» όσο δεν είναι σε επενδυτική βαθμίδα που θα μειώσει τα spreads του δανεισμού. Η χώρα πρέπει να έχει σταθερό καπετάνιο στον χειμωνιάτικο κυματισμό και όχι κάποιον που θα φοβάται μήπως βραχεί. Αφού άνοιξε, λοιπόν, επίσημα η συζήτηση των πρόωρων εκλογών, πάμε άμεσα να τελειώνουμε, γιατί χρειάζονται και δύο μήνες για να ξεμπερδέψουμε με την απλή αναλογική, τις δεύτερες εκλογές και τον σχηματισμό κυβέρνησης. Ετσι όπως εξελίχθηκε το πράγμα, αν ο Ερντογάν ή τυχόν πυρκαγιές αναβάλλουν τα σχέδια, απλώς θα σερνόμαστε μέχρι του χρόνου την άνοιξη. Ποιος αντέχει έως τότε;