Quantcast

Παράσημα και εδώλια

Τον Ιούλιο του 2021, ο Αλέξης Τσίπρας, από το βήμα της Βουλής, χαρακτήρισε «παράσημο» τη δίωξη του Νίκου Παππά για τον σικέ διαγωνισμό των τηλεοπτικών αδειών. Εναν χρόνο αργότερα, βρέθηκε να κάνει... συλλογή από «τιμητικές διακρίσεις», καθώς η εισαγγελέας εισηγείται την παραπομπή στο «υπουργοδικείο» και για δεύτερο στέλεχος της κυβέρνησής του, τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο.

Η γραμμή άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ και του προέδρου του είναι η γνωστή των «πολιτικών διώξεων». Ο Αλέξης Τσίπρας έδωσε από την αρχή το στίγμα του με πύρινους λόγους στη Βουλή. Ταύτισε τα εμπλεκόμενα στελέχη με τον εαυτό του και το κόμμα, ενώ πρότεινε τον Νίκο Παππά και για το Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ. Η προεδρική στήριξη έφερε τον -υπόδικο πλέον- πρώην υπουργό στην πρώτη πεντάδα του θριάμβου.

Συνήθως, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης στην πολιτική επιβάλλει τις αποστάσεις του αρχηγού από τα στελέχη που αντιμετωπίζουν κατηγορίες, ανεξαρτήτως αν αυτοί τελικά αθωώνονται ή καταδικάζονται. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε άλλη τακτική με κίνδυνο να πάει σε εκλογές με ένα ή δύο υπουργούς του στο εδώλιο του Ειδικού Δικαστηρίου. Προφανώς είναι εγκλωβισμένος και δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Οταν έχεις βασίσει τη στρατηγική σου για την εξουσία στο επιχείρημα περί αριστερού «ηθικού πλεονεκτήματος», όταν έχεις κάνει καριέρα ελεεινολογώντας συλλήβδην τους πολιτικούς σου αντιπάλους ότι είναι όλοι «κλέφτες», «διεφθαρμένοι» και «ταΐζουν τα συμφέροντα», τότε δεν μπορείς να παραδεχθείς γενναία ότι και δικοί σου άνθρωποι μπορεί να κάνουν «λάθη», ενίοτε δε και λαδιές. Δεν κολλάει στο αφήγημα, όπως θα έλεγαν οι επικοινωνιολόγοι της μόδας.

Ομως, η τακτική που έχει επιλέξει ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ενέχει τον κίνδυνο να χρεωθούν συνολικά οι χειρισμοί και οι μεθοδεύσεις των κατηγορουμένων στο κόμμα και στον ίδιο. Και σε σχέση με αυτό, δεν μπορεί πλέον να επικαλεστεί καμία αυταπάτη.