Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Μάικ Πενς αποχαιρέτησε τον Ελληνα πρωθυπουργό λέγοντας, μεταξύ άλλων, πως, όταν η «ενέργεια είναι προσβάσιμη στις παραγωγικές μονάδες που δημιουργούν θέσεις εργασίας, τότε οι οικονομίες ανθούν και αυτή τη στιγμή Αμερική και Ελλάδα γνωρίζουν οικονομική άνθηση». Δεν νομίζω ότι ο Αμερικανός αντιπρόεδρος αγνοεί ότι τούτο δεν ευσταθεί για εμάς τους Ελληνες. Οτι, παρόλο που οι εμπορικές μεταξύ μας σχέσεις έφτασαν σε ύψος 3 δισ. δολαρίων, δεν μπορούν να φέρουν οικονομική ανάκαμψη στην κατάχρεη Ελλάδα. Ειδικά αφού, χρόνια τώρα, η χώρα μας εκποιεί τις παραγωγικές μονάδες της, για να απαλλαγεί, δήθεν, από το ασύμφορο κόστος λειτουργίας των. Η κυβέρνηση το εξέλαβε αυτό ως «έπαινο» για την οικονομία μας, που μεταρρυθμίζεται, οπότε μάλλον θεωρεί ότι κέρδισε «άνθηση»! Εν ολίγοις, το μήνυμα που εξέπεμψαν οι ΗΠΑ είναι «αφήστε τις εταιρείες μας να σας δημιουργήσουν θέσεις εργασίας και το “πώς” θα λυθεί το ζήτημα της ενέργειας, καθώς οι παραγωγικές μας μονάδες εμπλέκονται στην εξόρυξη και υγροποίηση φυσικού αερίου στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, αφήστε το να το χειριστούμε εμείς». Ηδη από τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα τα αμερικανικά περιοδικά πολιτικής σκέψης είχαν επισημάνει ότι ο αιώνας αυτός θα είναι αιώνας γεωπολιτικών εντάσεων και συγκρούσεων σε σχέση με την «ενέργεια». Αυτό ως μεγάλη εικόνα πρέπει να το έχουμε πάντα κατά νου, καθώς πλέον αποδεικνύεται ότι αυτοί οι «αναλυτές» κάτι ήξεραν! Το πρόβλημα είναι ότι οι πρωτοβουλίες, που μετά βεβαιότητος θα αναλάβουν οι ΗΠΑ προς την Τουρκία, δεν είναι σίγουρο ότι θα τελεσφορήσουν. Ούτε ότι, αν εντέλει τελεσφορήσουν, θα εξασφαλίσουν τα δικά μας συμφέροντα. Η υπογραφή κατασκευής αγωγού φυσικού αερίου μεταξύ Ρωσίας, Τουρκίας, Σερβίας, Βουλγαρίας, η οποία υπεγράφη αυτή την εβδομάδα, καθιστά την Τουρκία χώρα διαμετακομιστή φυσικού αερίου και ενισχύει τους δεσμούς Ρωσίας - Τουρκίας. Αυτό συνιστά αναμφίβολα «αλλαγή δεδομένων». Πλέον, αν οι ΗΠΑ δεν ικανοποιήσουν την Τουρκία σε σχέση με τα κοιτάσματα νοτιοανατολικής Μεσογείου, όλα δείχνουν ότι αυτή είναι έτοιμη να διολισθήσει προς Ρωσία πλευρά, με την οποία θα εμπορεύεται πια από κοινού φυσικό αέριο προς τα Βαλκάνια. Γι’ αυτό και δεν πετύχαμε καμιά δέσμευση των ΗΠΑ σε σχέση με τη στήριξη των ελληνικών θέσεων. Γι’ αυτό δεν καταγγέλθηκε, φραστικά έστω, η Τουρκία ότι δυναμιτίζει το κλίμα ειρήνης στην περιοχή. Εκ των υστέρων είναι, βέβαια, απορίας άξιον «πώς» καλλιεργήθηκαν τόσες προσδοκίες ότι θα πετύχουμε μια τέτοια φραστική στήριξη της δικής μας θέσης. Εκείνο που προκύπτει από όλα αυτά είναι ότι ως χώρα έχουμε χάσει τον «έλεγχο» να συνδιαμορφώσουμε τις εξελίξεις.