Θα αναγκαστούμε, άραγε, μετά το lockdown της οικονομίας να επιλέξουμε μεταξύ κοινωνικής αποστασιοποίησης και σίτισης των οικογενειών μας; H κυβέρνηση γνωρίζει το δίλημμα και γι’ αυτό βάζει κάποια μέτρα απόστασης μεταξύ μας. Ομως σχεδιάζει μια επιστροφή στην κανονική ζωή, θεσπίζοντας μέτρα όχι μόνο αποφυγής συνωστισμού, αλλά και πέραν αυτού του ορίου. Μέτρα όπως ανοίγουμε τις πλαζ τηρώντας αποστάσεις, αλλά χωρίς μουσική (!) αποδεικνύουν ότι πάνε πιο πέρα από τον σκοπό για τον οποίο θεσπίζονται. Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως η τωρινή, η μέχρι προ κορωνοϊού «ελεύθερη» ζωή μας κινδυνεύει να μπει σχεδόν όλη σε «κανόνες». Η ελευθερία της κίνησης εκτός σπιτιού αποκαταστάθηκε, ως μετάβαση, για την ώρα, στη δουλειά, αλλά πλέον περιστέλλεται η κοινωνική συνεύρεση με μέτρα, μάλιστα, κυρωτικού χαρακτήρα «μην πλησιάζετε ο ένας τον άλλον». Αντί να προηγηθεί μια περίοδος απλών συστάσεων με στοχευμένες παρεμβάσεις της Αστυνομίας. Τα μαγαζιά ανοίγουν σταδιακά, αλλά ήδη ολόκληροι κλάδοι έχουν πληγεί, όπως η εστίαση, ο τουρισμός και η τέχνη. Ακόμα κι όσοι δεν ποριζόμαστε τα προς το ζην από τέτοιους κλάδους, συνειδητοποιήσαμε, πάντως, ότι ζωή χωρίς «ευ ζην» με ανοιχτά καφέ, εστιατόρια, τουριστικά καταλύματα και τέχνες δεν πολυλέει. Εντάξει, όλοι φοβόμαστε εξαιτίας του κορωνοϊού για τη ζωή μας. Πλέον, όμως, έχουμε «εκπαιδευτεί» τι να αποφεύγουμε. Οπότε η έλλειψη του ευ ζην δεν διαβρώνει εξίσου την υγεία μας; Γιατί δεν ανοίγουν τα καφέ και η εστίαση έστω με τα πολυσυζητημένα μέτρα τήρησης αποστάσεων από πλευράς όλων; Η μείωση των κρουσμάτων λόγω κορωνοϊού επετεύχθη και μπράβο στην κυβέρνηση που ήλεγξε την κατάσταση. Τι θα γίνει, όμως, με την αύξηση των ψυχικών νοσημάτων που προκαλούν η οικονομική ανασφάλεια κι ένα περιβάλλον από το οποίο απουσιάζει το ευ ζην; Εμείς οι Ελληνες ζήσαμε την απώλεια της χαράς της ζωής πρόσφατα επί μνημονίων και ξέρουμε τις επιπτώσεις που η στέρησή της είχε στη βιολογική μας ύπαρξη, ήτοι στην υγεία μας, ψυχική και σωματική. Δικαιολογημένα δεν θέλουμε να ξαναζήσουμε τέτοιο κακό.