Το μεγάλο στοίχημα που έχει θέσει ο Ιταλός πρωθυπουργός πρώτιστα για τη χώρα του, αλλά εντέλει και για λογαριασμό όλων μας εντός Ε.Ε., είναι αν θα μπορέσει ο πολιτικός πολιτισμός να υπερνικήσει την οικονομική βαρβαρότητα. Η εξαγγελία του ότι ο προϋπολογισμός που θα συνταχθεί θα έχει έλλειμμα που θα υπερβαίνει το ανεκτό όριο που θέτουν οι κανόνες της ευρωζώνης, κατ’ ουσίαν αυτό τo ερώτημα θέτει. Δεν μπορεί, διαμηνύει έμμεσα στις Βρυξέλλες, να μου απαγορεύετε, κατ’ εφαρμογή κανόνων περί σταθερότητος του κοινού μας νομίσματος, να ασκήσω την κοινωνική πολιτική, που έχει τόση ανάγκη ο λαός μου, υπό το πρόσχημα, ότι αυτή είναι «δαπανηρή»! Η ευρωπαϊκή επιτροπή, βέβαια, η οποία είναι υπεύθυνη για τον έλεγχο τέτοιων δαπανών, αν δεν κάνει πίσω η Ιταλία, μπορεί να βάλει βέτο στον προϋπολογισμό της, οπότε ξαφνικά θα αρχίζει η σύγκρουση με καίριο ερώτημα αν την πρωτοκαθεδρία πρέπει να έχει η πολιτική επί της οικονομίας ή το αντίστροφο, που όμως δυστυχώς, όχι μόνο συμβαίνει, αλλά έχει και παγιωθεί εντός Ε.Ε. Ολα αυτά πάντα βέβαια έγιναν, όταν η πολιτικά φιλελεύθερη Ε.Ε. μεταλλάχθηκε απόλυτα σε ολιγαρχική μετά τη διάλυση της χρηματοδοτικής πηγής ανάπτυξης κρατών και ευημερίας των λαών της, η οποία επήλθε τον Μάιο του 2010, ήτοι της ευρωπαϊκής αγοράς κρατικών τίτλων χρέους, σκορπώντας έκτοτε τη γνωστή πια σε όλους μας οικονομική φρίκη. Ο Γιούνκερ προέτρεψε την Κομισιόν να είναι αυστηρή με την Ιταλία για να κάμψει την «ανταρσία», πράγμα που ερμηνεύεται να επιβάλει ακόμα και κυρώσεις. Ο Σαλβίνι διεμήνυσε ότι η Κομισιόν είναι υπεύθυνη για «αντιευρωπαϊκή πολιτική» και όσοι καταλαβαίνουν «γιατί» το είπε και «τι» παίζεται εν προκειμένω βλέπουν ότι το μέτωπο της μάχης θα είναι ευρύτερο και μας αφορά όλους. Γιατί από την πρώτη στιγμή που η Ευρώπη άρχισε ως συνομοσπονδία κρατών να σχηματίζεται πολιτικά κι από την πρώτη άλλωστε και θεμελιώδη διακήρυξή της ακόμα, στόχο είχε την ευημερία των λαών. Δεν έχουμε απομακρυνθεί λοιπόν από τις αρχές μας και τον πρωταρχικό στόχο, είναι σαν να θυμίζει σε όλους ο Ιταλός πρωθυπουργός; Αν δεν προλάβουν λοιπόν να τον αναχαιτίσουν, οι επόμενες ευρωεκλογές αναμένονται άκρως ενδιαφέρουσες. Θέλουμε την Ευρώπη που μας θυμίζει ότι υπήρξε κάποτε ο Σαλβίνι ή εντέλει θέλουμε τη σημερινή των απειλών και εκβιασμών;