Πλέον οι πρόσφυγες και λαθρομετανάστες που στοιβάζονται στο κέντρο υποδοχής που οργανώσαμε στη Μυτιλήνη υπολείπονται κατά λίγες χιλιάδες του συνολικού αριθμού των κατοίκων του πανέμορφου αυτού νησιού, οι οποίοι φτάνουν τις 27.000. Σε μια δομή με χωρητικότητα μόλις 3.000 ατόμων «φιλοξενούνται», αν αυτή είναι η σωστή λέξη, 18.000 ψυχές! Η συζήτηση σε σχέση με αυτό το πρόβλημα, που μας φόρτωσαν οι «ισχυροί» της Ε.Ε., μη δεχόμενοι την «ελεύθερη μετακίνηση» τουλάχιστον των προσφύγων προς τις χώρες των, δεν μπορεί να μη γίνει τελικά, ως «παραβίαση» μιας τέτοιας ελευθερίας. Γιατί υποτίθεται ότι την «ελεύθερη μετακίνηση» ως ανθρώπινο δικαίωμα όλα τα κράτη-μέλη, από τα πρώτα χρόνια σύστασης της ευρωπαϊκής συνομοσπονδίας, είχαν αποδεχθεί ως «ελευθερία», την οποία και οι πρόσφυγες θα είχαν. Το ότι η Μέρκελ τούς κάλεσε στην Ε.Ε. είναι γεγονός. Κανείς δεν της έφερε αντίρρηση, γιατί υπήρχαν τέτοιες προβλέψεις σε νομικά κείμενα, που δέσμευαν όλους εξίσου να δεχθούν τους πρόσφυγες. Στη συνέχεια, βέβαια, πάλι η Μέρκελ φρόντισε να ψηφιστούν «κανονισμοί», ώστε να απαλλαχτεί από το πρόβλημα και να αναλάβουν αυτό μόνο τα παράκτια κράτη-μέλη της Ε.Ε. Με το πρόσχημα ότι η «ταυτοποίηση» αυτών, πριν εισέλθουν στο έδαφος της Ε.Ε., πρέπει να γίνει από αυτά ειδικά. Ομως, οι πρόσφυγες έφυγαν από «εχθρικά περιβάλλοντα», που πάντα δεν έχουν διάθεση να συνεργαστούν σε μια τέτοια ταυτοποίηση. Επίσης, πάμπολλοι από τους πρόσφυγες φοβούνται την ταυτοποίηση, όταν έχουν μέλη οικογενειών τους ακόμα εκεί. Οπότε, στην πράξη, το έργο είναι πολύ δύσκολο, αν φυσικά δεν συνιστά έναν εύσχημο τρόπο για να τους φορτώσουν σε εμάς. Γιατί, επίσης, όσες υποδομές κι αν φτιάξουμε, ακόμα και αν οι Ευρωπαίοι διαρκώς μας δίνουν χρήματα για τη «φύλαξη», όσο οι προσφυγικές ροές είναι ασταμάτητες και δεν διοχετεύονται αναλογικά προς όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. βάσει του πληθυσμού των, καλούμεθα κατ’ ουσίαν να διαχειριστούμε κάτι «αδύνατο». Η κυβέρνηση, πάντως, ανακοίνωσε σχέδια για δημιουργία νέων «κλειστών» δομών, ικανών να φιλοξενήσουν 5.000 ψυχές ανά κέντρο. Είναι αυτό, όμως, πέραν μιας προσωρινής λύσης, μια πολιτισμένη πολιτικά λύση; Να κρατάς «περίφρακτους» ποιος ξέρει για πόσο χρόνο πρόσφυγες για να τους ταυτοποιήσεις, αν και όταν αυτό καταστεί εφικτό! Η Ελλάδα πρέπει να αρνηθεί να γίνει χώρα-«ανθρωποφύλακας» και να δώσει μάχη προς επίλυση του προβλήματος με βάση, πολιτική και νομική, τη στέρηση από τους πρόσφυγες της «ελευθερίας» των να μετακινούνται και να μη κρατούνται! Δεν αξίζει, λοιπόν, να θέσουμε έτσι το ζήτημα;