H οικονομική κρίση και η αυξημένη λαϊκή δυσαρέσκεια δεν θα αρκούσαν για να μπει στο κάδρο ύπαρξης τυχόν ποινικών ευθυνών ο Κ. Σημίτης, αν δεν αποκαλύπτοντο τόσοι και τόσοι χρηματισμοί σε σχέση με τα εξοπλιστικά προγράμματα της χώρας επί διακυβέρνησής του. Oσο κι αν κατηγορούν κάποιοι τη σημερινή κυβέρνηση ότι υποκίνησε τη σχετική έρευνα «εργαλειοποιώντας» τη Δικαιοσύνη, εντούτοις δεν πείθουν, γιατί οι δικαστές δεν είναι όπλο άσκησης αντιπολίτευσης με μικροκομματικά κριτήρια. Απόδειξη αυτού είναι το ότι «κάποιοι μαζί τα φάγανε» έχει επιβεβαιωθεί ήδη για πολιτικούς αυτής της κυβέρνησης με δικαστικές αποφάσεις, χωρίς να υποστηριχτεί κάτι ανάλογο. Οπότε αυτή η επιχειρηματολογία είναι λειψή και γι’ αυτό «ψόφια». Ας μη διαμαρτύρονται λοιπόν «κάποιοι», ενώ είχαν ευθύνη και καθήκον τέτοιους «συναγωνιστές» να τους έχουν απομονώσει έγκαιρα, για το ότι δεν το έκαναν. Δική των παράλειψη ήταν το ότι δεν εφάρμοσαν αυτόν τον άγραφο κανόνα ηθικής, εκτός κι αν έβαλαν το κομματικό συμφέρον πάνω από το δημόσιο! Τα δύο αυτά συμφέροντα, ως γνωστόν, στις δημοκρατίες δεν ταυτίζονται. Οπότε γι’ αυτόν τον λόγο δεν είναι «επικίνδυνο» η Δικαιοσύνη να διερευνά υποθέσεις προσβολής δημοσίου συμφέροντος. Ομως, σε αντίθεση με την πολιτική ευθύνη, που έχουν οι εκάστοτε κυβερνώντες και είναι συλλογική, η νομική ευθύνη είναι πάντα ατομική-προσωπική. Ειδικά, μάλιστα, σε υποθέσεις διαφθοράς και διακίνησης μαύρου χρήματος.

Οπότε ας μην προκαλείται σκόπιμα σύγχυση μεταξύ αυτών των εννοιών. Δεν κατηγορούνται εν προκειμένω οι πολιτικοί συλλήβδην και ο Σημίτης ότι είναι ένοχος, όταν η Δικαιοσύνη ως θεσμός προσπαθεί να επιτελέσει το έργο της. Πολύς ο θόρυβος και η αγανάκτηση, λοιπόν, για να καλυφθεί το καίριο ερώτημα, που δεν είναι άλλο από το «πώς» δεν είχατε αντιληφθεί επί χρόνια το παραμικρό! Τούτο απασχολεί βέβαια και τη Δικαιοσύνη, αλλά γι’ αυτήν δεν αρκεί το ερώτημα, αυτό μόνο του για να απευθύνει κατηγορίες κατά πολιτικών προσώπων, χωρίς να υπάρξουν στοιχεία, με μια τέτοια απλή συνεπαγωγή. Η Δικαιοσύνη, σύμφωνα με την πρόσφατη «μελοδραματική ρητορική», συνιστά εν προκειμένω απειλή, γιατί ερευνά ευθύνες πολιτικών. Η Δικαιοσύνη, όμως, μόνο αν προσάψει αμφίβολης αξιοπιστίας κατηγορίες σε πολιτικούς μπορεί να χαρακτηριστεί απειλή. Μόνο αν η δικαστική εξουσία από μαντρόσκυλο του Συντάγματος και των δημοκρατικών θεσμών μετατραπεί σε κυνηγόσκυλο που βλέπει έναν πρώην πρωθυπουργό σαν... θήραμα. Ή μήπως προκαταβολικά κάποιοι επιτίθενται κατά του έργου αυτής της εξουσίας πιστεύοντας ότι έτσι θα την καταστήσουν σκυλάκι και μάλιστα του καναπέ;