Οταν παρουσιάζεται ένα κενό ως προς την άσκηση εξουσίας, πάντα καλύπτεται. Οι Κούρδοι, που ήταν εγκατεστημένοι πέραν των συνόρων της Τουρκίας, επί εδαφών του συριακού κράτους, είχαν καταφέρει να αποκτήσουν έναν τέτοιο έλεγχο, πάντα, βέβαια, με την υποστήριξη των ΗΠΑ. Η Ρωσία, εκτιμώντας ότι τούτο συνιστούσε «επεκτατισμό», στο πλαίσιο γεωπολιτικών ανακατατάξεων ισχύος υποστήριξε τον Ασαντ και τη Συρία ως ανάχωμα. Κατά βάση οι Κούρδοι είχαν νησίδες γης επί συριακού εδάφους που λειτουργούσαν ως αυτόνομα καντόνια. Οταν οι ΗΠΑ άλλαξαν πολιτική έναντί τους και καθώς η Τουρκία βρίσκεται με τους Κούρδους σε αντιπαλότητα δεκαετίες τώρα, πετυχαίνοντας να επιβάλει ακόμα και σε ευρωπαϊκούς θεσμούς να τους χαρακτηρίζουν «τρομοκράτες», πλέον η άσκηση αποφασιστικού ελέγχου επί των περιοχών αυτών από πλευράς Κούρδων μειώθηκε δραστικά.

Ο Ερντογάν έκρινε ότι τούτο συνιστούσε ευκαιρία να εισβάλει. Ομως, για όσους γνωρίζουν λίγη ιστορία και τα παθήματα που έγιναν μαθήματα ακόμα και για μεγάλες δυνάμεις, αυτή η απόσυρση της υποστήριξης από πλευράς ΗΠΑ προς τους Κούρδους δεν έγινε χωρίς περίσκεψη. Ανέμεναν ότι ο Ερντογάν, εμφορούμενος από μεγαλοϊδεατισμό, θα εισέβαλε στα κουρδικά καντόνια για να ξεμπερδέψει με τους «τρομοκράτες». Οι Κούρδοι, με τη σειρά τους, για να προστατευτούν θα άλλαζαν στρατόπεδο, μην έχοντας άλλη εναλλακτική.

Ετσι, όμως, ο Ερντογάν ενέπλεξε τη χώρα του σε μια «περιπέτεια» της οποίας ακόμα και οι γείτονές μας δεν έχουν αντιληφθεί το τίμημα που θα καταβάλουν λόγω εμπλοκής των σε εισβολή τύπου μικρού Βιετνάμ ή Αφγανιστάν, λαμβανομένων υπ’ όψιν των αναλογιών. Η Τουρκία θα βγει αποδυναμωμένη. Ο Ερντογάν την «πάτησε» και είναι θέμα χρόνου η αρχική υποστήριξη των Τούρκων στην εισβολή να γυρίσει εναντίον του, αν, μάλιστα, κάποιος λάβει υπ’ όψιν του και την αναμενόμενη διεθνή κατακραυγή. Η εκεχειρία, όταν έχουμε εισβολή, είναι πάντα το λογικό ζητούμενο. Αλλά όταν οι Κούρδοι θρηνούν για τις παράπλευρες απώλειες τόσων και τόσων αθώων λόγω της εισβολής, δεν αναμένεται στην πράξη η διεθνής διπλωματία να πετύχει, γιατί η διπλωματία επί πτωμάτων αθώων δεν καταλήγει σε λύση κοινώς αποδεκτή. Στα επόμενα χρόνια, στο πλαίσιο της εδραίωσης μιας εκεχειρίας, οι «μεγάλοι» θα βρεθούν σε θέση «ειρηνοποιού» να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, που μέχρι πρότινος ο Ερντογάν αρνείτο σθεναρά να συζητήσει μαζί τους.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Ερντογάν δεν θα μπορέσει μετά από αυτό να απειλήσει -με δεύτερη θηριωδία και άνοιγμα νέου στρατιωτικού μετώπου προς υπεράσπιση «της θαλάσσιας πατρίδας» του- τις ΗΠΑ και τα «ευρωπαϊκά συμφέροντα» στη νοτιοανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Απλούστατα, γιατί ουδείς πέτυχε, ανοίγοντας ταυτόχρονα πολλαπλά μέτωπα, να βγει κερδισμένος.