Σαράφηδες. Αργυραμοιβοί. Σύγχρονοι μαυραγορίτες. Που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια. Και τώρα ακούμε και για κυκλώματα λαθρεμπορίας μέσω Τουρκίας με εμπλεκόμενους επιφανείς τηλεχρυσοχόους. Ακούμε για πλάκες χρυσού. Ακόμα και για κλοπές, ώστε να εφοδιάζεται το κύκλωμα. Τι απ’ όλα  αυτά ισχύει; Θα το αποφασίσει η έρευνα. Και η Δικαιοσύνη.

Για ένα έγκλημα, όμως, δεν χρειάζεται καμία έρευνα και καμία Δικαιοσύνη για να διαπιστώσουμε την ύπαρξή του. Αρκεί μια ματιά να ρίξει κανείς στη χώρα και θα το αντιληφθεί. Κάθε γειτονιά και ενεχυροδανειστήριο, κάθε πόλη και τοκογλυφείο!

Αλλά πού ακριβώς εκδηλώθηκε αυτό το φαινόμενο του -καθόλα νόμιμου- μαυραγοριτισμού; Εκδηλώθηκε στη χώρα που η έκθεση της Unicef έφτασε να μιλά για 500.000 υποσιτιζόμενα παιδιά. Που οι στατιστικές της μνημονιακής «σωτηρίας» καταμέτρησαν το 68% των Ελλήνων να ζει με εισόδημα που κινείται κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας και το 30% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού να στοιβάζεται στην ανεργία.

Είναι στην Ελλάδα των μνημονίων, δηλαδή την Ελλάδα της «φιλανθρωπίας» των φτηνών… ληγμένων τροφίμων, των παιδιών που έφτασαν να λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία, των γερόντων που η σύνταξη δεν φτάνει ούτε για ψωμί ούτε για φάρμακα, των χιλιάδων αστέγων, των απόρων που προσέρχονται στις ουρές για το συσσίτιο της ημέρας, που μια μπίζνα πήγε καλά: τα ενεχυροδανειστήρια...

Ναι, λοιπόν. Υπάρχει έγκλημα. Αλλά δεν έχει μόνο φυσικούς αυτουργούς. Εχει και ηθικούς αυτουργούς. Αυτοί, βέβαια, δεν είναι «Ριχάρδοι». Είναι πολιτικοί «Λουδοβίκοι». Και όψιμες «Αντουανέτες» που παριστάνουν τις «Μητέρες Τερέζες».