Δεν αγχώνομαι για την αβεβαιότητα της εξέλιξης της υγείας μου. Αυτό το έχω προ πολλού υπερβεί. Ίσως μάλιστα αυτή η αβεβαιότητα με ελευθερώνει από το ατομικό. Εμείς οι θνητοί άλλωστε είμαστε περαστικοί. Τα σημαντικά και τα σπουδαία είναι αυτά που μένουν, οι αξίες μας και η συνέχειά τους. Η πατρίδα μας είναι η υπέρτατη διαχρονική αξία μας, η πιο όμορφη αλλά και η πιο λεηλατημένη χώρα του κόσμου. Άντεξε τόσες χιλιάδες χρόνια. Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν θ’ αντέξει και την επερχόμενη νέα Μικρασιατική καταστροφή ή θα συρθεί σ’ ένα μίζερο και άδοξο τέλος.

Γι’ αυτήν την πατρίδα λοιπόν αγχώνομαι και μαραζώνω, για την Ελλάδα μου, που αν, κάποιος Θεός μου χάριζε άλλες εκατό ζωές, εδώ θα τις ζούσα, κάθε φορά και κάπου αλλού, αλλά πάντα εδώ. Εδώ που ζω για τρεις σχεδόν δεκαετίες, ως Έλληνας και ως Έλληνας πολίτης.

Στην πολιτική και διπλωματική διαδρομή μου γνώρισα πολλούς ηγέτες του Ελληνισμού. Με τίμησαν με τη φιλία τους, μεταξύ άλλων, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γλαύκος Κληρίδης. Δεξιοί και αριστεροί ηγέτες σεμνοί, προικισμένοι με σύνεση, με μέτρο, διορατικοί και προσγειωμένοι στην πραγματικότητα.

Είναι ακριβώς αυτές οι αρετές που απουσιάζουν εντελώς σήμερα από κάποιους πολιτικούς ηγέτες που θέλουν να μας κυβερνήσουν. Και δυστυχώς πολλοί συμπατριώτες μας, απερίσκεπτα αρνούνται να αφουγκραστούν την κατά Καβάφη «μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» και «εις την οδόν έξω ουδέν ακούουν…», έστω κι αν η βοή σήμερα δεν είναι καθόλου μυστική. Χειροκροτούν το ψέμα και την απάτη, καταδέχονται «μάταιες ελπίδες», αισθάνονται περήφανοι για την έπαρση, την αφροσύνη και τον «τσαμπουκά» των αρχηγών, που τους υπόσχονται μια εικονική πραγματικότητα, έναν ψεύτικο παράδεισο. Κι έτσι αφήνονται να τρέχουν ανέμελοι προς την κόλαση. Κι όλα αυτά, την ώρα που οι Ευρωπαϊκές και παγκόσμιες συγκυρίες, προσφέρονται για σωστικές παρεμβάσεις και αλλαγές, που εγγυώνται την ύπαρξη και την συνέχειά μας.

Δεν ισχυρίζομαι ότι η άλλη πλευρά, των «μνημονιακών», είναι άμοιρη ευθυνών για το κατάντημά μας. Είναι όμως άδικο να φορτώνονται συλλήβδην οι ευθύνες αυτές στον Αντώνη Σαμαρά και στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και οι δύο άλλωστε έχουν απαλλαγεί από τους διαχρονικούς «πελάτες», τους προνομιούχους συντεχνιακούς και τους διεφθαρμένους κρατικοδίαιτους. Αυτούς που φέρουν εξίσου καίρια ευθύνη για το κατάντημά μας. Όλοι αυτοί βρήκαν τώρα καινούργια στέγη, οι μεν στον Τσίπρα και οι δε στον Καμένο.

Τα μεγάλα θύματα της απάτης που επιχειρεί η νέα πολιτική τάξη είναι δυστυχώς οι αδικημένοι, αυτοί που έχασαν τη γη κάτω από τα πόδια τους και προσδοκούν να την ξαναβρούν στην κινούμενη άμμο που εμφανίζεται ως παραδεισένια παραλία και στον καμουφλαρισμένο βάλτο, που τους προσφέρουν ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμένος.

Αυτό το δίδυμο της συμφοράς υπόσχεται να ακυρώσει το μνημόνιο (άρα και τη δανειακή σύμβαση) να αποκαταστήσει μισθούς και συντάξεις, να δώσει παροχές και προνόμια. Ο κ. Τσίπρας μάλιστα υπόσχεται ακόμη να «παλιννοστήσει» το διεφθαρμένο κράτος, να επαναφέρει στο δημόσιο τις διαχρονικά ζημιογόνες ΔΕΚΟ, να θωρακίσει το πανεπιστημιακό άσυλο των κουκουλοφόρων, των αναρχικών και των εργαστηρίων μολότοφ, να αφοπλίσει την αστυνομία, να κρατικοποιήσει τις τράπεζες, να φύγει από το ΝΑΤΟ, να, να, να …

Πού οδηγούν όλα αυτά; Στην ολοκληρωτική και μη αναστρέψιμη καταστροφή που περιγράφουν οι ξένοι και οι ντόπιοι «συνωμότες»: οι Ευρωπαίοι, οι Αμερικανοί, οι Ρώσοι, οι Ιάπωνες, οι μεγαλύτερες Κεντρικές Τράπεζες όλου του κόσμου, οι οίκοι αξιολόγησης, Έλληνες ακαδημαϊκοί καθηγητές οικονομικών σε μεγάλα ξένα πανεπιστήμια, οι δικές μας τράπεζες, τα διεθνή και τα δικά μας μέσα ενημέρωσης και οι κατά Τσίπρα «υποτακτικοί της Μέρκελ» και κατά Καμένο «δωσίλογοι και προδότες», Σαμαράς και Βενιζέλος.

Όλοι αυτοί λοιπόν «οι συνωμότες» λένε τα ίδια πράγματα. Η συνταγή Τσίπρα - Καμένου (και «Χρυσής Αυγής», να μην ξεχνιόμαστε), οδηγεί την Ελλάδα σε ολοκαύτωμα. Εκτός Ευρώ, εκτός Ευρώπης, εκτός Παγκόσμιας Οικονομικής Τάξης, σε διεθνή απομόνωση. Και επειδή λεφτά δεν υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν, η Ελλάδα θα καταντήσει μια νέα Μπιάφρα της πείνας, της δυστυχίας και του μαρτυρικού θανάτου.

Θα ισχυριστούν βέβαια κάποιοι ότι όλα αυτά είναι καταστροφολογία, διότι λεφτά θα βρεθούν και όλα «μέλι γάλα». Δεν έχουν λένε οι Ευρωπαίοι άλλη επιλογή από του να μας στηρίξουν, όσο αναξιόπιστοι κι αν είμαστε, έστω κι αν συμπεριφερόμαστε ως Σομαλοί πειρατές.

Διότι, λέει ο κ. Τσίπρας, ο «Δραχμαγεδών», όπως τον αποκάλεσαν οι Σάντεϊ Τάιμς, σε συνέντευξή του στην ίδια εφημερίδα, «αν μας βυθίσετε θα σας πάρουμε στον πάτο μαζί μας». Με άλλα λόγια απειλεί ότι η Ελλάδα, με «το πυρηνικό της όπλο», ως κράτος «καμικάζι», θα τινάξει στον αέρα όχι μόνο την Ευρώπη αλλά και ολόκληρη την υφήλιο. Ταιριάζει άραγε αυτή η «λογική» του «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλόφυλων» στην Ελλάδα και στους Έλληνες; Δέχονται οι Έλληνες, όσο απελπισμένοι κι αν είναι, αυτό το «αποθανέτω», που ποντάρει στο πόκερ ο κ. Τσίπρας; Τόσο αφελής είναι που να πιστεύει ότι η παγκόσμια οικονομική τάξη δεν έχει μηχανισμούς αυτοάμυνας; Μια «χαψιά» θα μας κάνουν. Ας μην αυταπατόμαστε.

Και όχι μόνον. Θα ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου στο Αιγαίο, στην Κύπρο, στη Θράκη, στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, για να γίνει η Ελλάδα, που, ως κράτος, ως οικονομία και ως κοινωνία θα έχει ήδη καταρρεύσει, εύκολη λεία για πλιάτσικο από κάποιους γείτονες, που ουδέποτε άλλωστε, απέκρυψαν τα επεκτατικά σχέδιά τους. Ποιος στ’ αλήθεια θα βρεθεί να μας στηρίξει και να μας συμπαρασταθεί; Ποιος δεν θα πει «καλά να πάθετε»; Και τι σημασία θα έχει πια ένα νέο Γουδί, όταν η Ελλάδα, μετά από τόσες χιλιετίες, θα έχει οριστικά αφανιστεί;»