Quantcast

Οι Ολυμπιακοί των μεγάλων αντιφάσεων και ο Τσολακίδης!

Οι πανηγυρισμοί του Γιουσέιν Μπόλτ, το κλάμα του Φέλιξ Σάντσεθ και ο αγώνας του δικού μας Βασίλη Τσολακίδη.


του Παναγιώτη Περπερίδη

Στόχος επετεύχθη. Κάποια δισεκατομμύρια δέκτες έδειχναν προχθές το βράδυ τα 100 μέτρα και οι τηλεθεατές ανα τον πλανήτη απολάμβαναν τον Γιουσέιν Μπολτ να υπερβαίνει - στα όρια της ύβρεως - τα ανθρώπινα όρια και να κάνει... πλακίτσα στα χρονόμετρα. Μετά παρακολουθήσαμε όλη μέρα τα μεθεόρτια με τις κυρίες στο δωμάτιο του και διάφορα άλλα επικολυρικά. Και ξαφνικά οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου από μέγα φιάσκο έγιναν θαυμάσιοι.

Επιτρέψτε μου πάντως να με αγγίζει περισσότερο το σπαρακτικό κλάμα του Φέλιξ Σάντσεθ που στα 35 του κέρδισε απροσδόκητα το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. Μεγάλο χειροκρότημα κι ένα κλάμα από τα βάθη της ψυχής για τη γιαγιά του που έχασε. Λυτρωτικό!

Από το γέλιο και το κλάμα, από την υπέρτατη χαρά όπως κι αν αυτή εκφράζεται (με χαχανητά ή σπαραγμό) πάμε στο... γελοίο του πράγματος. Η Ισπανία έχασε στο μπάσκετ από την Βραζιλία και δεν θα βρει τις ΗΠΑ στον ημιτελικό. Αν φτάσει μέχρι εκεί. Διότι οι επιλογές συνήθως τιμωρούνται. Άραγε η ΔΟΕ θα επιδείξει αυστηρότητα όμοια με αυτή που επέδειξε στο μπάντμιντον ή στο στίβο; Το γκάλοπ της Marca πάντως την έκανε τη δουλειά του. Φυσικά οι Ισπανοί το έκαναν με τακτ. Το έκαναν όμως. Φυσικά το επιτρέπει το σύστημα.

Και η Ελλάδα των αντιφάσεων. Η Ελλάδα της προσπάθειας...

Για την Ελλάδα τα πράγματα παρέμειναν επιεικώς χλωμά. Ομολογώ με απογοήτευσε η εθνική του πόλο. Όχι γιατί αποκλείστηκε. Αυτά συμβαίνουν. Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι τρεις μεγάλοι αθλητές, ο Γιώργος Αφρουδάκης, ο Θοδωρής Χατζηθεδώρου και ο Νίκος Δεληγιάννης κρεμούν το σκουφάκι τους χωρίς μια μεγάλη Ολυμπιακή διάκριση. Αδίκησαν κατάφωρα τους εαυτούς τους. Όπως αδίκησε την ομάδα και ο προπονητής της. Η κριτική αυτή δεν ακυρώνει τα αξιοθαύμαστα επιτεύγματά του ανδρικού πόλο, αλλά πραγματικά πέραν του απεριόριστου σεβασμού, αυτό το μπλοκάρισμα στα κρίσιμα ολυμπιακά ραντεβού χρήζει ανάλυσης από ψυχολόγο.

Δε λέω, επιτυχία η πρόκριση στον τελικό του ντουέτου της συγχρονισμένης κολύμβησης, αλλά σ΄ αυτό το άθλημα είχα πάντα την αίσθηση ότι η Ελλάδα ήταν καταδικασμένη σε απλές συμμετοχές, ακόμα κι αν τα κορίτσια κατάφερναν πρόγραμμα επιπέδου υδάτινων Μπολσόι. Αχ αυτοί οι κριτές...

Τα σπουδαία ήρθαν από τον κυπριακό αθλητισμό που πανηγυρίζει το πρώτο του μετάλλιο στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι ασημένιο και το κατέκτησε ο ιστιοπλόος Παύλος Κοντίδης. Ιστορική μορφή πλέον για τον αθλητισμό της χώρας.

Ο Βασίλης Τσολακίδης ανοίγει στις 4 τον χορό των τελευταίων ελπίδων της Ελλάδας για να αυξήσουμε τα δυο χάλκινα μετάλλια στον σχετικό πίνακα. Η γυμναστική είναι απρόβλεπτη και ο πολύτεκνος δευτεραθλητής κόσμου στο δίζυγο θα παίξει σε ελάχιστο χρόνο τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής ,επιζητώντας την απόλυτη δικαίωση μιας εξαιρετικά δύσκολης διαδρομής. Μπορεί! Αλλά και να μην φτάσει στο βάθρο, πάλι ήρωας είναι.

Στο www.pamesports.gr  θα παρακολουθήσουμε την προσπάθειά του, όπως και όλων των Ελλήνων αθλητών που καθημερινά υπερβαίνουν τον εαυτό τους στους Αγώνες. Μην ξεχνάτε και μην υποτιμάτε το εξής: φέτος μια απλή πρόκριση συνιστά άθλο. Τόσο πολύ απαξίωσαν τον αθλητισμό σε αυτόν τον Ολυμπιακό κύκλο οι «υπεύθυνοι»!

Παρακαλώ πολύ τα σκουπίδια να μην κρυφτούν κάτω από το χαλί εάν ο Βασίλης ή ο Σπύρος ή ο Αλέξανδρος... σας «κάνουν υπερήφανους». Σ΄ εσάς με τα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα αναφέρομαι.