Η Ελλάδα εξαργυρώνει την επένδυσή της σε Ολυμπιακή προετοιμασία με δυο χάλκινα μετάλλια. Παρ´ όλα αυτά τα καλύτερα έρχονται στο τέλος. Εκεί άλλωστε κερδίζονται ή χάνονται οι εντυπώσεις.
του Παναγιώτη Περπερίδη
Τρεις μέρες έμειναν για να σβήσει η φλόγα (ξανά, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση) στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου. 72 ώρες πριν πέσει η αυλαία στην πιο παράδοξη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων. Η Ελλάδα εξαργυρώνει την επένδυσή της σε Ολυμπιακή προετοιμασία με δυο χάλκινα μετάλλια. Ο, τι δώσεις παίρνεις. Όσες προσπάθειες κι αν κάνουν οι ήρωες Έλληνες αθλητές με δύο μεγάλους χορηγούς έκαστος: Την οικογένεια και τον προπονητή. Καλά το είπε ο Λυκούργος Τσάκωνας.
Παρ´ όλα αυτά τα καλύτερα τα κρατάμε για το τέλος. Εκεί άλλωστε κερδίζονται ή χάνονται οι εντυπώσεις. Η ουσία άλλωστε για τον ελληνικό αθλητισμό έχει χαθεί εξ αρχής της Ολυμπιακής προετοιμασίας και είναι απαραίτητο να ανακτηθεί στον επόμενο Ολυμπιακό κύκλο που οδηγεί στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Ας μην το φιλοσοφήσουμε άλλο όμως. Όχι σήμερα.
Από τις 14.00 ως τις 16.00 μη με ενοχλήσει κανείς. Θα είμαι καρφωμένος στην τηλεόραση και θα παρακολουθώ την προσπάθεια του Σπυράκου (επιτρέψτε μου την οικειότητα για τον μεγάλο Σπύρο Γιαννιώτη). Ο Παπαδημητρίου μου έχει κάνει μαντεψιά ότι θα πάρει το χρυσό και λίγο μετά τις 16:00 θα μου παραχωρεί ραδιοφωνική συνέντευξη στον Real fm ως ολυμπιονίκης! Ο Σπύρος μου έχει απαγορεύσει να λέω αυτή τη λέξη. Θα το σεβαστώ. Τα δάχτυλά μου θα τρέμουν στο πληκτρολόγιο, όταν θα γράφω τη live ενημέρωση των 10 χιλιομέτρων στο pamesports.gr. Ελάτε να κάνουμε παρέα, γιατί μόνος δεν θα τη βγάλω καθαρή. Εάν πάντως ο χρησμός του Παύλου βγει αληθινός, τότε ο Σπύρος θα είναι ένας θρύλος του Ελληνικού αθλητισμού. Ολυμπιονίκης, πρωταθλητής κόσμου και πρωταθλητής Ευρώπης! Που; Στην κολύμβηση! Ο Σπύρος μας, που μεταξύ πρακτορείου και θάλασσας, μόνος με τον Γέμελο, θα κοντράρει ξανά τον Λούρτζ και τον Μελούλι τους οποίους ακολουθεί ένα ολόκληρο επιτελείο ειδικών ακόμα και για πεντικιούρ (που λέει ο λόγος)! Αλλά ο τρελο- Κερκυραίος από το Λίβερπουλ δε μασάει!
Τα ίδια και για τον Φιλιππίδη που μαζί με τον Δημήτρη Κιτέα «βαράνε χρόνια το δικό τους βιολί», όπως μου επαναλαμβάνουν μονότονα από το 2005 που πρωτογνωριστήκαμε. Και στις 21.00 μη με ενοχλήσει κανείς. Τελικός στο άλμα επί κοντώ. Τόλμησα να βάλω τίτλο στο pamesports.gr «Και τώρα μετάλλιο για τον Κώστα!» Πιστεύω ότι ήρθε η ώρα. Μεγάλος αθλητής, μεγάλο παλικάρι, εξαιρετικό μυαλό, σπουδαίο παιδί. Φίλε μου Λαβιλένι ετοιμάσου να χάσεις. Φοβού τον Έλληνα...
Θεέ μου, πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η μέρα! Και τα δύο παιδιά αξίζουν το καλύτερο. Και οι δύο έχουν προετοιμαστεί με τον καλύτερο τρόπο υπερβαίνοντας τον εαυτό τους ξανά και ξανά.
Και δεν θα τελειώσουμε σήμερα. Το Σάββατο Λεμπέσης και Νικολαίδης.
Κι όπως λέει το τραγούδι: save the last dance for me! Για τους αθλητές μας ρε γαμώτο! Για καμία Ελλάδα. Για πάρτη τους...
Υ.Γ: Από την προσβλητική χειρονομία σιωπής από τον Μπόλτ μετά τη νίκη στα 200 μέτρα, προτιμώ την υπόκλιση σεβασμού της Σποτάκοβα στον προπονητή της, τον θρύλο του ακοντισμού Γιάν Ζελέζνι, στον πανηγυρισμό της για το χρυσό μετάλλιο. Γήινα πράγματα, ανθρώπινες αντιδράσεις. Η «αστραπή» στο ταρτάν είναι μάλλον ενοχλητικό «ψιλόβροχο» σε ότι αφορά τη συγκρότηση και την προσωπικότητά του. Σιωπή εσείς κύριε Μπόλτ και προσοχή, διότι ρόδα είναι και γυρίζει mister legend...