Η Παρασκευή είχε προσπάθεια, είχε ατυχία, είχε ξέσπασμα, είχε δάκρυ, είχε λυγμό.

Ο Σπύρος Γιαννιώτης άγγιξε το μετάλλιο, αλλά το έχασε στην τελική ευθεία των 10 χιλιομέτρων. Έδωσε την ψυχή του, αλλά δεν τα κατάφερε. Μέσα στο ξέσπασμά του είπε ότι μας απογοήτευσε. Όχι ρε Σπύρο δεν μας απογοήτευσες. Είμαστε υπερήφανοι για εσένα, γιατί είσαι ο κορυφαίος όλων των εποχών στην Ελλάδα, κι ένας από τους τρεις κορυφαίους στον κόσμο για δύο ολόκληρους Ολυμπιακούς κύκλους στη θάλασσα κι έναν ακόμα στην πισίνα. Τέτοιο σπαρακτικό κλάμα δεν έχει ξαναγίνει από αθλητή που κατακτά τέταρτη θέση σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Αυτό είναι το μεγαλείο του αθλητή, αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου, που δεν κρύφτηκε, δεν έφυγε, έβγαλε την ψυχούλα του μπροστά μας, ξεγυμνώθηκε και μας είπε αυτό που αισθάνεται. Στις χαρές μαζί, στη ψυχική συντριβή μαζί. Προσέξτε κάτι ακόμα. Δεν άρχισε τις δικαιολογίες. Ήταν ευθύς, άντρας σωστός, «παντελονάτος». Το 2016 στο Ρίο θα είναι 36 ετών. Κι όμως αυτός ο παλαβός το σκέφτεται να συνεχίσει παλεύοντας μόνος του με τα κύματα για να πάρει πίσω αυτό που του στέρησε η τύχη κι αυτή η λασπουριά της παγωμένης λίμνης.

Η τύχη είναι βασικό συστατικό για να φτάσεις στην Ολυμπιακή κορυφή. Αλλιώς βιώνεις το περίφημο Ολυμπιακό δράμα. Αυτό που έζησε κι ο Κώστας Φιλιππίδης το βράδυ στον τελικό του επί κοντώ. Περνάει τα 5,50 και τα 5,65. Ως εκεί είναι τέταρτος. Χάνει δυο φορές το 5,75 και πάει για την τρίτη προσπάθεια προκειμένου να ισοφαρίσει το πανελλήνιο ρεκόρ του και να μπει στη διεκδίκηση των μεταλλίων. Το άλμα του είναι μεγάλο, ακουμπάει ελάχιστα τον πήχυ. Όταν προσγειώνεται στο στρώμα, ο πήχυς τρέμει αλλά είναι στη θέση του. Σηκώνει τη γροθιά να πανηγυρίσει. Και μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου πέφτει. Ο Κώστας γουρλώνει τα μάτια, δεν το πιστεύει. Το όνειρο έχει τελειώσει με μια έβδομη Ολυμπιακή θέση που συνιστά άθλο (ναι, άθλο!) και δικαίωση των προσπαθειών που κάνει όλα αυτά τα χρόνια με τον Δημήτρη Κιττέα. Είναι η μοναδική στιγμή που η πίστη κι η αποφασιστικότητα χάνονται από τα μάτια του και τη θέση τους παίρνει η θλίψη. Για τόσο λίγο. Για χιλιοστά χάθηκε κάτι ακόμα μεγαλύτερο. Όπως και για τον Σπύρο.

Το δάκρυ χαράς από το δάκρυ της θλίψης, η αποθέωση από την... «ήττα», απέχουν ελάχιστα. Ένα χιλιοστό, ένα δευτερόλεπτο, μια στιγμή. Και μένει το «γαμώτο». Για τα ίδια τα παιδιά, όχι για μας, όχι για τους αθλητές. Την ώρα που ο Φιλιππίδης έβλεπε τον πήχυ να πέφτει, από την ανοιχτή πόρτα στο στούντιο του Real fm ακουγόταν μια γλυκιά μελωδία γεμάτη παράπονο και η Αφροδίτη Μάνου να τραγουδά τον εξής στίχο: «ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;»...



Θρίαμβος-βάθρο-αποθέωση. Ήττα-δάκρυ-εξηγήσεις. Απόσταση χιλιοστών, που διανύεται σε κλάσματα του δευτερολέπτου, με κοινό καθοριστικό και αστάθμητο παράγοντα την τύχη,

Ο Σπύρος Γιαννιώτης κι ο Κώστας Φιλιππίδη έγραψαν χθες Ολυμπιακή ιστορία για τη χώρα μας. Ο καθένας με τον τρόπο του και τηρουμένων των αναλογιών.

Για τον Σπύρο θέλω να κλείσω με τον επίλογο που έγραψα στο www.pamesports.gr.

ΔΕΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΣ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Σεβασμός και υπόκλιση στο μεγαλείο σου, ΤΕΡΑΣΤΙΕ Σπύρο Γιαννιώτη!

Υ.Γ: Φοβερούς τελικούς θα έχουμε στα ομαδικά την Κυριακή. Ρωσία-Βραζιλία στο βόλεϊ, Κροατία-Ιταλία στο πόλο και (κυρίως) Ισπανία-ΗΠΑ στο μπάσκετ, στο remake του μυθικού τελικού του Πεκίνου.