Χαρακτηριστικότερο, ίσως, παράδειγμα, η αντιμετώπιση του θέματος της συμμετοχής του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Αρχικά αποφασίστηκε χαμηλή εκπροσώπηση, με τοποθέτηση υπουργών που δεν υπήρξαν στελέχη του ΠΑΣΟΚ, με αποτέλεσμα τη μεγάλη αντιπαράθεση του Ευάγγελου Βενιζέλου με τον εκσυγχρονιστικό χώρο, αλλά κυρίως με στελέχη όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος και η Άννα Διαμαντοπούλου. Τις τελευταίες ημέρες όχι απλώς εξετάζεται αποφασιστικότερη εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ, αλλά συμμετοχή στην κυβέρνηση ως αντιπροέδρου και του ίδιου του Προέδρου του κόμματος.

Το ίδιο, όμως, θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς και για σειρά άλλων θεμάτων, όπως π.χ.:

• Η ανάδειξη νέας ηγετικής ομάδας με νεαρότερα στελέχη. Ακόμα π.χ. αγνοείται ο τριαντάρης που θα προωθούνταν ως ο επόμενος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, ενώ στελέχη της νεότερης γενιάς που φάνηκε ότι θα αναλάμβαναν πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως ο Νίκος Ανδρουλάκης και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος, πέρασαν - για διάφορους λόγους - σε δεύτερη γραμμή.

• Η απομάκρυνση ή όχι των λεγόμενων πρωτοκλασάτων στελεχών. Αρχικά έγινε προσπάθεια να απομακρυνθούν, εν συνεχεία, με το πρόβλημα συσπείρωσης που παρατηρήθηκε , άρχισαν να επιζητούνται από την Ιπποκράτους. Αποκορύφωμα η επέτειος για την 3η του Σεπτέμβρη, όπου η συμμετοχή τους ή όχι επισκίασε πλήρως όλη την ομιλία του Προέδρου του κόμματος, που χαρακτηρίστηκε μάλιστα ως «Μανιφέστο».

• Η αντιμετώπιση της κυβερνητικής διετίας Παπανδρέου. Από την αρχική άρνησή της, στην στήριξη το τελευταίο διάστημα.

• Οι αρχικές διαρροές για γρήγορο Συνέδριο και ταχεία ανάδειξη εκλεγμένης ηγετικής ομάδας. Το Συνέδριο αποφεύγεται και η ηγετική(;) ομάδα είναι στο σύνολό της διορισμένη από τον νέο Πρόεδρο, ο οποίος βεβαίως εκλέχτηκε από τη βάση του κόμματος.

Τα παραδείγματα θα μπορούσε να ήταν ακόμα πολλά. Ούτως ή άλλως η διαμόρφωση στρατηγικής αποτελεί ίσως το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου.