Όπως αποκαλύπτει μάλιστα από χθες η Realnews και το περιοδικό Spiegel στο πλαίσιο των λύσεων που επεξεργάζονται οι εταίροι στο Συμβούλιο είναι και η προσωρινή κάλυψη των ομολόγων που λήγουν στα τέλη Νοεμβρίου και δημιουργούν το γνωστό ταμειακό πρόβλημα. Το ταμειακό πρόβλημα, στο οποίο έχουν αναφερθεί ο πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, έχει τιμή και αυτή είναι 4 δισ. ευρώ. Πηγές της Κομισιόν, από το περιβάλλον του κ. Ρεν και διπλωμάτες του Συμβουλίου ξεκαθαρίζουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι τα τρίμηνα γραμμάτια που λήγουν στα τέλη του μήνα δεν θα προκαλέσουν ελληνική στάση πληρωμών.

Σε σχέση με τη μέθοδο που θα μεταχειριστούν η εταίροι μελετώνται δύο δρόμοι ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ο πρώτος είναι η καταβολή απλώς των τεσσάρων δισ. από τα 31,5 της δόσης και ο δεύτερος η χρήση του προγράμματος ELA της ΕΚΤ για το ίδιο ποσό.

Στην πρώτη περίπτωση απαραίτητη προϋπόθεση είναι ότι τα μέτρα, ο προϋπολογισμός και τα προαπαιτούμενα θα έχουν ψηφιστεί ως τις 12 Νοεμβρίου. Αν η αβεβαιότητα παραταθεί, ο χρόνος δε φτάνει ή οι εταίροι διαγνώσουν ότι συντρέχουν ισχυροί πολιτικοί λόγοι τότε απλά θα πάνε στη δεύτερη λύση. Η χρηματική διαφορά είναι μεγάλη καθώς για τη δεύτερη λύση το επιτόκιο κυμαίνεται γύρω στο 4,9 τη στιγμή που τα δάνεια του EFSF βρίσκονται κοντά στο euribor με ένα μικρό καπέλο. Συνεπώς τους πολιτικούς λόγους θα τους πληρώσει σε πραγματικό χρήμα ο πολίτης.

Η λύση της εξίσωσης για τη δόση:

Όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο ότι οι εταίροι σκοπεύουν να αντιμετωπίσουν συνολικά το ελληνικό πρόβλημα και να δώσουν παράταση ζωής στη χώρα για ένα χρόνο ως τις γερμανικές εκλογές.

Για να συμβεί αυτό θα χρειαστεί να ληφθούν αποφάσεις που θα περάσουν από κοινοβούλια. Καθώς όμως η διαδικασία είναι χρονοβόρα, η πραγματική απόφαση για την Ελλάδα στις 12 Νοεμβρίου δεν θα είναι παρά μια γέφυρα για τις συνολικές αποφάσεις που θα έρθουν αργότερα.

Διαδικαστικά, αν όλα πάνε καλά, στις 12, μετά την ανακοίνωση των προθέσεων του eurogroup ο EFSF θα λάβει εντολή να καταβάλει τη δόση των 31,5 δισ. στο ποσοστό που του αναλογεί, υπό την αίρεση αντίστοιχης απόφασης του ΔΝΤ και μετά από συνεδρίαση του διοικητικού του Συμβουλίου. Το Δ.Σ. όμως του EFSF δεν είναι υποχρεωμένο να πραγματοποιήσει μια εφάπαξ καταβολή και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τα κράτη μέλη για κατακερματισμό της δόσης σε δύο ή τρεις χρονικές φάσεις. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με την προηγούμενη δόση, που εγκρίθηκε ολόκληρη και κατεβλήθη τμηματικά με το τελευταίο 1 δισ. να φτάνει τον περασμένο Αύγουστο.

Εν τω μεταξύ οι 17 θα προτείνουν μια λύση πακέτο και εκτέλεση σε δύο φάσεις των παρακάτω δράσεων:

- Να μειωθούν τα επιτόκια των διμερών δανείων και των δανείων του EFSF προς την Ελλάδα στο μεγαλύτερο μέρος της διαφοράς τους από το euribor, προσδοκώντας μείωση του κόστους για τον προϋπολογισμό 3 δισεκατομμύρια ευρώ στο σύνολο του προγράμματος.

- Θα πρέπει να παραταθεί ο στόχος για χρέος 120% του ΑΕΠ από το 2020 στο 2022.
Να παραταθεί ο χρόνος επίτευξης του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα κατά δύο έτη, δηλαδή να επιτευχθεί το 2016.

- Θα πρέπει στην αναθεωρημένη έκθεση για τη βιωσιμότητα του χρέους τα έτη 2017, 2018, 2019, 2020, 2021 και 2022 να προβλέπουν ΑΕΠ αυξημένο κατά 0,5 της μονάδας σε σχέση με την τελευταία έκθεση του περασμένου Μαρτίου.

- Οι ελληνικές αρχές θα πρέπει να διπλασιάσουν τις εκδόσεις βραχυπρόθεσμου χρέους (τρίμηνα έντοκα γραμμάτια) από 15 σε 30 δισεκατομμύρια ευρώ, προσδοκώντας να αντισταθμίσουν την απόκλιση στα έσοδα από φόρους και αποκρατικοποιήσεις.

- Οι εταίροι θα πρέπει να δεχθούν επέκταση της περιόδου ωρίμανσης των λήξεων των διμερών δανείων προς την Ελλάδα ύψους 53 δισ. ευρώ (που δόθηκαν βάσει της απόφασης του 2010).

- Οι ελληνικές αρχές θα πρέπει να επαναγοράσουν χρεόγραφα ύψους άνω των 40 δισ. ευρώ, τα οποία διαπραγματεύονται στη δευτερογενή αγορά και ανήκουν σε ιδιώτες και hedge funds. Το πρόγραμμα πρέπει να χρηματοδοτηθεί από το δάνειο των 130 δισ. και από τα έσοδα των αποκρατικοποιήσεων.

- Τέλος θα πρέπει να χορηγηθεί στην Ελλάδα νέο δάνειο, ισόποσο με το υπόλοιπο του χρηματοδοτικού κενού αν αφαιρεθούν από την εξίσωση όλες οι παραπάνω δράσεις.

To μόνο που δεν μπορεί να γίνει και απορρίφθηκε με κατηγορηματικό τρόπο είναι να χάσει κάποιος από τους τρεις θεσμικούς παράγοντες της τρόικας χρήματα από το κεφάλαιό του. Το ΔΝΤ είναι εκ των πραγμάτων εκτός συζήτησης, η ΕΚΤ καλύπτεται από τη συνθήκη της Λισσαβόνας και οι εταίροι σε αυτή τη φάση δεν έχουν την πολιτική βούληση, αλλά και τις απαραίτητες συμμαχίες για να δεχθούν κούρεμα. Συνεπώς τα 53 πρώτα δισ. των διμερών δανείων παραμένουν προς το παρόν ανέγγιχτα...