Ο διάσημος σχεδιαστής μόδας που μεγαλούργησε τη δεκαετία του ΄80 αλλά και του ΄90 που έβαλε τη σφραγίδα του στην ελληνική μόδα για 40 χρόνια βρέθηκε εγκλωβισμένος μέσα σε ένα αδιέξοδο, μόνος, θλιμμένος, φοβισμένος χωρίς καμία σανίδα σωτηρίας, χωρίς κανένα χέρι που θα μπορούσε να τον τραβήξει από το τέλμα, χωρίς ελπίδα. Και αυτός ο αιώνιος έφηβος της ελληνικής μόδας, όπως τον προλογίζαμε στις lifestyle εκπομπές, αυτός που έμοιαζε σαν παιδί με ένα χαμόγελο λες και το είχε καρφώσει κάποιος στο στόμα του, που μιλούσε σε όλους μας με τα μικρά μας ονόματα, ακόμη κι αν μερικές φορές ξεχνούσε κάποια, αυτός που ερχόταν πάντα στα γραφεία με τα μικρά χειροποίητα δωράκια του, αυτός που έζησε στιγμές χλιδής και δόξας, που ανέδειξε μερικά από τα διασημότερα μοντέλα στην Ελλάδα που φιλοξένησε στο πανέμορφο σπίτι του στη Μύκονο, ορδές διάσημων αλλά και ανθυποδιάσημων, που έντυσε σταρ σαν τη Βουγιουκλάκη, πέθανε μόνος του ανάμεσα σε χάπια και σε χαρτιά με προσθαφαιρέσεις και αριθμούς, σκληρούς και αδυσώπητους αριθμούς.



Όλοι λίγο πολύ έχουμε στο γραφείο μας σε κάποιο συρτάρι καταχωνιασμένο, ένα από τα θρυλικά κολάζ του Μιχάλη. Με κομματάκια ύφασμα, πούλιες καθρεφτάκια. Η καλή συνάδελφος και φίλη Χριστίνα Πατσιώκα μου θύμισε ότι είχαμε ένα ίδιο στο γραφείο μας στο Alter, έγραφε: "Μη φοβάσαι να δώσεις αγάπη γιατί θα την πάρεις πίσω...". Ο Μιχάλης Ασλάνης πριν από λίγα χρόνια είχε κυκλοφορήσει κάποια ποιήματα του. "Φοβάμαι τη μοναξιά μου... θέλω να πεθάνω νέος" έγραφε. Οι φίλοι του τον αναζητούσαν από την Κυριακή το βράδυ, εκείνος φαίνεται ότι είχε πάρει την απόφαση του. Ο καλοκάγαθος, τρυφερός, χαμογελαστός Μιχάλης ήταν μόνος, απομεινάρι μιας εποχής που ανήκει στο παρελθόν, μιας εποχής με λάμψη αλλά και περισσότερη ψυχή και τρυφερότητα. Ετοίμαζε μια μεγάλη επίδειξη μόδας τον Οκτώβριο για τη συμπλήρωση 40 ετών στον χώρο της μόδας, αυτό όμως δεν ήταν αρκετό.

Δεν είχε πια κουράγιο και εκεί ανάμεσα στα πατρόν του που τόσο λάτρεψε, στις φωτογραφίες των λαμπερών γυναικών που ανέδειξε αλλά και σε λογαριασμούς που δεν έβγαιναν πια, έκανε την τελευταία του εμφάνιση, αυτή τη φορά χωρίς χειροκρότημα. Πριν από περίπου 45 χρόνια έφτανε στην Αθήνα από τη Χαλκίδα με τρύπια παπούτσια. Ο Μιχάλης Ασλάνης είναι σίγουρο ότι ποτέ δεν είχε τρύπια ψυχή ή καρδιά. Πριν από ένα μήνα είχε πει: "Φοβάμαι το αύριο...". Τα χρώματα που τόσο αγάπησε δεν τον κράτησαν στη ζωή κι έφυγε πικραμένος και μόνος τυλιγμένος στο γκρίζο.