...ΝΑ Σ’ΑΛΕΙΨΩ ΜΕΛΙ!» λέει η μια παροιμία, ή «από τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» που λέει η άλλη και προσθέστε κι όποια άλλη παρεμφερούς σημαίας παροιμία θυμάστε κι εσείς!
...ΝΑ Σ’ΑΛΕΙΨΩ ΜΕΛΙ!» λέει η μια παροιμία, ή «από τότε που βγήκε το συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» που λέει η άλλη και προσθέστε κι όποια άλλη παρεμφερούς σημαίας παροιμία θυμάστε κι εσείς! Συγγνώμη, λάθος, είπε ο κύριος Τόμσεν της τρόικας που μας ελέγχει, μας μαλώνει, μας συμβουλεύει, μας νουθετεί και μας βάζει τιμωρία για το καλό μας.
Πετάει ένα συγγνώμη για τη λάθος συνταγή σωτηρίας που μας έδωσε, αναγνωρίζοντας το λάθος του και τις εξ αυτού καταστροφές που προκλήθηκαν σε μια ολόκληρη χώρα και την κοινωνία της, αλλά τη συνταγή δεν την αλλάζει.
Συνεχίζει να την εφαρμόζει, προσθέτοντας μάλιστα στη λάθος συνταγή και νέες... δόσεις του λανθασμένου ιάματος στο οποίο στήριξε την... αγωγή θεραπείας που λανθασμένα καθόρισε.
Καθένας από μας, ξέρει ότι ο «σώφρων» άνθρωπος αναγνωρίζοντας το λάθος του (ανεξαρτήτως του αν ζητάει ή δεν ζητάει συγνώμη) το πρώτο που κάνει είναι να το σταματήσει αμέσως και να το διορθώσει για να μη συνεχίζονται οι βλαπτικές συνέπειές του. Αυτό που κάνει ο κ. Πολ Τόμσεν πώς λέγεται και πώς περιγράφεται; Κοροϊδία; Αδιαφορία; Ανειλικρίνεια; Υποκρισία; Υπεροψία; Ηλιθιότητα; Πώς;...
Και πες ότι... εντάξει, ο Τόμσεν, τη δουλειά του –που, όπως παραδέχεται, δεν την κάνει καλά- κάνει. Εμείς, που πληρώνουμε την (παραδεδεγμένη από τον ίδιο) ασχετοσύνη του, πώς αντιδρούμε; Τον καταγγέλλουμε στους... ανωτέρους του; Tον «κράζουμε», του ζητάμε να επανορθώσει; Τον απελαύνουμε; (Λέω, τώρα...). Ή καρτερικά υπομένουμε και το επόμενο λάθος του, αφού έτσι το όρισε η μοίρα και το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον;
Στο μεταξύ, η ζωή μας όλη θυμίζει παλιό μαυρόασπρο γκανγκστερικό κινηματογραφικό έργο, με εμάς πρωταγωνιστές, σε ρόλους κομπάρσων όμως, ενός σεναρίου που γράφεται ταυτόχρονα με την εξέλιξη της ταινίας, η οποία εξελίσσει τη δράση της ταυτοχρόνως. Μια «σουρεάλ» κατάσταση, δηλαδή, με τρομοκράτες, βομβιστές, κυνηγούς κεφαλών, κλέφτες, αστυνόμους, φοροφυγάδες, λίσταρχους (το λι με γιώτα, κύριε διορθωτά), χτυπήματα σε πολυκαταστήματα και ό,τι άλλο συνθέτει την πλοκή και τη δράση ενός φιλμ-νουάρ.
Ευτυχώς, με όλα αυτά, το μυαλό ξεφεύγει από τα όσα βασανιστικά το απασχολούν και τα μάτια χάνονται στις οθόνες της τηλοψίας καθώς απολαμβάνουν τα δρώμενα, είτε στις αναμεταδιδόμενες αστυνομικές επιχειρήσεις, είτε στα τηλεοπτικά στούντιο με τους παντός είδους πανελίστες επί το έργον, να υβρίζονται και να ξεσκίζονται δηλαδή, «για ένα πουκάμισο αδειανό». Ζωή κι αυτή...