Η συµπλήρωση σαράντα ετών από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ στις 3 Σεπτεµβρίου 1974 και ιδίως ο επεισοδιακός εορτασµός των γενεθλίων του έφερε στο προσκήνιο ορισµένες από τις σοβαρότερες παθογένειες της πολιτικής µας ζωής και ανέδειξε γι’ άλλη µια φορά την προϊούσα απαξίωση προσώπων και σχηµάτων που πρωταγωνιστούσαν επί δεκαετίες ή και πρωταγωνιστούν ακόµη σε αυτήν.
Η συµπλήρωση σαράντα ετών από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ στις 3 Σεπτεµβρίου 1974 και ιδίως ο επεισοδιακός εορτασµός των γενεθλίων του έφερε στο προσκήνιο ορισµένες από τις σοβαρότερες παθογένειες της πολιτικής µας ζωής και ανέδειξε γι’ άλλη µια φορά την προϊούσα απαξίωση προσώπων και σχηµάτων που πρωταγωνιστούσαν επί δεκαετίες ή και πρωταγωνιστούν ακόµη σε αυτήν. Η θλιβερή εικόνα µερικών εκατοντάδων «θερµοκέφαλων» οπαδών του πρώην πρωθυπουργού κ. Γ. Παπανδρέου να τον επευφηµούν άνευ ισχυρού λόγου, κραυγάζοντας παντελώς ακατανόητα συνθήµατα του τύπου «Γιώργο, γερά, να φύγει η ?εξιά», ενώ ταυτόχρονα αποδοκίµαζαν και «µούτζωναν» τον διάδοχό του στην ηγεσία του Κινήµατος και αντιπρόεδρο της σηµερινής κυβέρνησης κ. Ευ. Βενιζέλο, απέδειξε όχι µόνο την παρακµή του συγκεκριµένου πολιτικού χώρου, αλλά και τη συνολική φθορά που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια το πολιτικό µας σύστηµα.
ΑΝ ΣΤΑΘΕΙ κανείς στα συγκεκριµένα περιστατικά της περασµένης ?ευτέρας, που έλαβαν χώρα κατά την εκδήλωση του Ιδρύµατος Ανδρέα Παπανδρέου, ανακύπτουν πολλά και εύλογα ερωτήµατα:
• Ποιοι είναι οι πολιτικοί λόγοι της «αποθέωσης» του κ. Γ. Παπανδρέου από τους ολίγους έστω αυτούς συµπολίτες µας; Τι είναι αυτό που τους ενθουσιάζει στα πεπραγµένα του ή έστω στην προοπτική της εκ νέου ενασχόλησής του µε τα κοινά; Μπορεί να είναι ο ηγέτης που γεννά ελπίδες στη χώρα και στον λαό για καλύτερες ηµέρες εκείνος που µας οδήγησε στα µνηµόνια και στον ασφυκτικό έλεγχο της τρόικας; Μπορεί αυτός που προεκλογικά ισχυριζόταν ότι «λεφτά υπάρχουν», αυτός που µετεκλογικά παρέµεινε άπρακτος επί έξι ολόκληρους µήνες µέχρι να αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, αυτός που τελικά έγραψε και εκφώνησε το διάγγελµα του Καστελόριζου για την άνευ όρων παράδοσή µας στα «νύχια» του ?ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου να αποτελεί σήµερα στη συνείδηση έστω και ενός Ελληνα τη «λύση» για το µέλλον της πατρίδας; Και τι νόηµα είχε άραγε το σύνθηµα «Γιώργο, γερά, να φύγει η ?εξιά»; Τόσο γρήγορα ξέχασαν οι χειροκροτητές του πρώην πρωθυπουργού ότι είχε υποβάλει την παραίτησή του στον τότε αρχηγό της αξιωµατικής αντιπολίτευσης κ. Αντ. Σαµαρά; Τόσο γρήγορα ξέχασαν ότι ήταν εκ των «αρχιτεκτόνων» της κυβέρνησης Παπαδήµου, στην οποία µετείχε και ο δεξιότερα της Ν.?. ευρισκόµενος κ. Γ. Καρατζαφέρης µε τον ΛΑΟΣ; Αλλά και η -διατεταγµένη;- αποδοκιµασία του σηµερινού προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Ευ. Βενιζέλου τι νόηµα είχε; ?εν ήταν στον ηγετικό πυρήνα της κυβέρνησης Παπανδρέου; ?εν έλαβε µέρος στη λήψη των κρίσιµων αποφάσεων, οι οποίες καθόρισαν και καθορίζουν ακόµη την εθνική µας πορεία; Στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτός έχει εκλεγεί στην ηγεσία του Κινήµατος... ?εν πήρε το δαχτυλίδι της διαδοχής από τον κ. Κ. Σηµίτη, όπως ο «εκλεκτός» των κλακαδόρων που τον µούτζωναν τη ?ευτέρα το βράδυ! ?εν είναι «δοτός»...
ΑΝΑΛΟΓΑ ερωτήµατα, όµως, υπάρχουν και για την άλλη εκδήλωση, αυτήν που διοργάνωσε το επίσηµο ΠΑΣΟΚ το βράδυ της Τετάρτης 3 Σεπτεµβρίου:
• Για ποιον λόγο προσεκλήθη και κυρίως γιατί δόθηκε βήµα στον πρώην πρωθυπουργό κ. Κ. Σηµίτη; Θεωρεί η σηµερινή ηγεσία του Κινήµατος ότι ο άνθρωπος που είχε δεξί του χέρι τον Τσουκάτο και αριστερό τον Μαντέλη, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνοµά του µε τα Ιµια και τον Οτσαλάν, ο άνθρωπος που µας έβαλε στο ευρώ µε τερτίπια και τεχνάσµατα, ο άνθρωπος που χαρακτηρίσθηκε από την τότε αντιπολίτευση αρχιερέας της διαπλοκής, καθώς επί των ηµερών του έγιναν δεκάδες µεγάλα σκάνδαλα, όπως αυτά της Siemens, του Χρηµατιστηρίου, των αµυντικών εξοπλισµών, των ολυµπιακών έργων, µπορεί σήµερα να παριστάνει τον... Κιγκινάτο; Και βέβαια το ίδιο ισχύει και για ορισµένους ακόµη πρώην υπουργούς και κρατικούς αξιωµατούχους που έκαναν την εµφάνισή τους στο Ζάππειο, άλλοι τη ?ευτέρα και άλλοι την Τετάρτη. Αντί να τους «εξαφανίσουν», για να µη θυµίζουν στους πολίτες τις µαύρες σελίδες του κυβερνητικού τους παρελθόντος, τους «µοστράρουν» και πάλι στην πολιτική τους βιτρίνα... Και µετά αναρωτιούνται γιατί έχει «εξαερωθεί» η τεράστια πολιτική προίκα και απήχηση του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Η ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ, για την επανένωση της οποίας τόσος λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό, δεν µπορεί να ανασυσταθεί, να ανακάµψει και να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο χρησιµοποιώντας παλαιά και φθαρµένα υλικά. Το απισχνασµένο σήµερα ΠΑΣΟΚ δεν µπορεί να ανακτήσει την παλαιά του αίγλη και επιρροή στηριγµένο σε πρόσωπα που αν δεν επικρατούσε στη χώρα ο «νόµος» της ατιµωρησίας των πολιτικών θα είχαν ήδη καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουµένου, ούτε σε πρόσωπα που η ανικανότητα και η ανευθυνότητά τους οδήγησε τη χώρα σε µέγιστες εθνικές περιπέτειες. Και οι δυο εκδηλώσεις για τα σαραντάχρονα του ιστορικού Κινήµατος, που αναµφίβολα προσέφερε κατά περιόδους πολλά, ιδίως σε ό,τι αφορά τα δηµοκρατικά δικαιώµατα και την κοινωνική δικαιοσύνη, έφεραν στην επιφάνεια τα βασικά του προβλήµατα: Τον κυβερνητισµό µε όλα τα δυσάρεστα επακόλουθά του και την αδυναµία του να αποκοπεί από το παρελθόν του και από όσους το σφράγισαν αρνητικά.