ΟΛΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής περιόδου να εκτονωθούν πάθη, να δημιουργηθούν νέες προσδοκίες και να ακουστούν αισιόδοξα και ανακουφιστικά λόγια. Να δοκιμαστούν νέα είδη στρατηγικής επικοινωνίας, αλλά και η αποτελεσματικότητα νέων ΜΜΕ. Τα σλόγκαν διαδέχονται το ένα το άλλο, το χρήμα ρέει άφθονο και όλοι νομίζουν ότι βιώνουν μια «δημοκρατική» ευδαιμονία.

Και ξαφνικά, σήμερα επικρατεί μια σχεδόν εκκωφαντική σιγή. Φτώχεια στα σλόγκαν - μηνύματα, φτώχεια στην επικοινωνία, φτώχεια στις κινητοποιήσεις. Μήπως επειδή δεν υπάρχουν χρήματα ή μήπως επειδή κανείς δεν μπορεί πλέον να πει τίποτα άλλο παρά μόνον αλήθειες. Ομως αυτή τη φορά οι αλήθειες είναι πάρα, μα πάρα πολύ πικρές. Ποιος να τολμήσει να τις πει και -κυρίως- πού και σε ποιον να τις πει; Ο κίνδυνος των γαλακτοκομικών καραδοκεί.

Ευτυχώς, υπάρχουν και τα social media. Ο Θεός να τα έχει καλά. Είναι αποτελεσματικά, παραμένουν φθηνά και τα γαλακτοκομικά (νομίζουν ότι) δεν στέλνονται με tweets. Δυστυχώς όμως για όλους τους πολιτικούς δρώντες, όσο ήσυχα και βουβά κι αν προσπαθήσουν να περάσουν τις Συμπληγάδες αυτών των δραματικών εκλογών, δεν θα αποφύγουν να αντιμετωπίσουν κατάματα την οργή και τα αδιέξοδα των πολιτών.