ΤΟ 60% των Ελλήνων εγκρίνει την επιτάχυνση της αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας -και μάλιστα κατά 70%- είτε μέσα από παραχώρηση του μάνατζμεντ για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (53%) είτε μέσα από πλήρη ιδιωτικοποίηση (17%).

Οταν η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ρισκάρει τη δημόσια περιουσία για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας και να μειωθεί το χρέος, δεν είναι εύκολα αντιληπτό το ποιοι παίκτες στην κοινωνικο-πολιτική σκηνή θα αντιδρούσαν στις περικοπές δαπανών στα επιμέρους υπουργεία;
Ποια συμφέροντα, είτε προέρχονται από παλαιάς κοπής κακές συντεχνιακές νοοτροπίες είτε από μικροπολιτικά οφίτσια πολιτικών δρώντων, μπορούν να αντιταχθούν στην κοινή απαίτηση των καιρών για περικοπή δαπανών;

Οι περικοπές δαπανών είναι πασιφανές ότι πρέπει να προχωρήσουν άμεσα, το μέγα θέμα όμως είναι πώς ορίζονται οι «κοινωνικά δίκαιες» περικοπές;
Ποιος θα διαβεβαιώσει τους πολίτες ότι οι δαπάνες που θα περικοπούν θα είναι α) λίπη και έλαια, β) περιττά ενοίκια, γ) σπατάλες προμηθειών, δ) ανύπαρκτοι εργαζόμενοι, ε) κακές νοοτροπίες χλιδής, στ) κακο-οργανωσιά, ζ) καθυστερήσεις, η) επικαλυπτόμενες διπλο-υπηρεσίες κ.λπ.; Ποιος θα τους διαβεβαιώσει ότι στη λιποαναρρόφηση που πρέπει να γίνει δεν θα αφαιρεθεί «κατά λάθος» μυϊκός ιστός, ήτοι μισθοί και θέσεις εργασίας, ως εμφανείς λείες;