Είναι ευθύβολος στην κρίση του του και διαθέτει μεγάλη αγάπη για την χώρα του, στην οποία επιστρέφει πια μόνιμα, μετά από είκοσι επτά χρόνια- τα είκοσι από αυτά στο Σάο Πάολο της Βραζιλίας,ενώ έχει συνδέσει την καριέρα του με σπουδαίους μουσικούς και χορευτές.

Όπως τον διάσημο Βραζιλιάνο χορευτή και χορογράφο Ίσμαελ Ίβο με τον οποίο συμπράττει επί σκηνής στις 13 και 14 Ιουνίου στο Μέγαρο Μουσικής, προσκεκλημένος του Φεστιβάλ Αθηνών.

Παρουσιάζουν ένα μουσικό δρώμενο όπου o Δήμος Γκουνταρούλης ερμηνεύει στο βιολοντσέλο την Πέμπτη Σουίτα του Μπαχ και ο Ίσμαελ Ίβο δίνει με την κίνηση του σώματός του μια άλλη διάσταση στην πρόσληψη αυτής της «σκοτεινής» σουίτας.

Βαθύς γνώστης της μουσικής του Μπαχ αφιερώθηκε με ζήλο από τα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσής του στο Ωδείο της Θεσσαλονίκης έως σήμερα: «αποτελούν την δική μου Βίβλο», λέει χαρακτηριστικά για τις τις σουίτες του Μπαχ και περιγράφει την γεμάτη ενέργεια παράστασή του στο Φεστιβάλ Αθηνών ως «έναν διάλογο ανάμεσα στη μπαρόκ και τη δική μας εποχή, στη μουσική και στο χορό, στην κίνηση και τον ήχο».

Όσο για τον τίτλο που αυτή φέρει «Λόγος-Διάλογος» εξηγεί: «Λόγος, ως ομιλία, είναι μια έννοια που σχετίζεται με τη μουσική του Μπαχ. Η μουσική στη μπαρόκ εποχή θεωρήθηκε ότι είναι ομιλία και ο Μπαχ ως καλός Λουθηρανός και γνώστης των θρησκευτικών κειμένων γράφει μουσική η οποία κατά τη γνώμη μου είναι λόγος. Δεν είναι ''μπελκάντο'', δεν είναι μουσική που τραγουδάς ούτε και χορεύεις αναγκαστικά κι ας πρόκειται για σουίτες χορών. Είναι μια μουσική που τη μιλάς, την αρθρώνεις».

Η απόπειρα σύνδεσης του Μπαχ με τον χορό, προέκυψε μετά την επιτυχία που σημείωσε η ηχογράφησή του με τις σουίτες του Μπαχ, το 2008. Μετά από πρόταση παραγωγού σχεδίασε το πρότζεκτ χρησιμοποιώντας ως έναυσμα τη μουσική του Μπαχ για σκηνική δράση μουσικής και κίνησης.Συνεργάστηκε με έξι σύγχρονους Βραζιλιάνους χορογράφους, τους οποίους κάλεσε να χορογραφήσουν ο καθένας μια από τις σουίτες.

«Δεν θέλαμε μια παρέλαση από ωραίους χορογράφους και χορευτές. Θέλαμε κάτι να τις ενώνει, σαν μια μυστική ιστορία, μιας και οι τέχνες μας είναι αφαιρετικές. Δεν χρειάζεται να εξηγηθούν οι νότες ή οι κινήσεις. Χώρισα λοιπόν όλο αυτό σε δύο τριλογίες: Για τον Μπαχ, που ήταν μυστικιστής και πολύ θρησκευόμενος, αυτοί οι συμβολισμοί έχουν μεγάλη σημασία, τους βλέπεις να πετάγονται μέσα από τις παρτιτούρες.

«Τρία» λοιπόν, όπως Αγία Τριάδα. Το χρώμα, το ύφος, η τονικότητα της κάθε σουίτας ταιριάζει με έναν πολύ ενδιαφέροντα τρόπο με αυτές τις τρεις οντότητες. Ο Πατέρας μπορεί νάναι ο δημιουργός, η γένεση. Ο Υιός, η πτώση και τα πάθη. Το Πνεύμα, η επιφοίτηση, η ανάταση», εξηγεί ο Δήμος Γκουνταρούλης.

Αυτό κρατά σαν φόντο πίσω από την παράσταση «Λόγος - Διάλογος», η οποία παρουσιάστηκε, το 2012, ανοίγοντάς του καινούργιους δρόμους.
«Κάποια πράγματα από το αρχικό πρότζεκτ στέκονται και μόνα τους. Όπως η Πέμπτη Σουίτα, που τη μεγαλώσαμε και την κάναμε ξεχωριστή παράσταση.

Και συνεχίστηκε η συνεργασία με τον Ισμαέλ, που είναι ιερό τέρας του χορού, με μεγάλη ιστορία πίσω του και παράλληλα ένας σεμνός άνθρωπος, πραγματικός δημιουργός.

Έχει δουλέψει σχεδόν με τους πάντες σαν χορευτής και χορογράφος. Από τον 'Αλβιν Εϊλιν και την Μάρσα Χαϊντε ως τον Χάινερ Μίλερ και τη Μαρίνα Αμπράμοβιτς. Ο Ισμαέλ, λοιπόν, είχε την Πέμπτη σουίτα, τη μεσαία. Αυτή που αντιπροσωπεύει τον Υιό, άρα τα Πάθη, μια «σκοτεινή» σουίτα, σκούρα. Η τονικότητά της, ντο ελάσσονα, θρηνητική, de profundis.

Μάλιστα ο Μπαχ, ζητά στο χειρόγραφο από τον τσελίστα να χαμηλώσει ένα τόνο ολόκληρο τη μια από τις τέσσερις χορδές του τσέλου, την υψηλότερη. Να την ξεκουρδίσει. Να τη βάλει σε άλλη νότα και αυτό κάνει τον ήχο του τσέλου ολόκληρου να γίνει ακόμα πιο σκοτεινός.. Με τεχνικό τρόπο, κάνει κάτι πρωτοφανές.

Ξεκουρδίζει το τσέλο και του δίνει άλλο ήχο. Παράλληλα, τα χέρια του τσελίστα πρέπει να πάνε σε άλλες θέσεις, οπότε κανείς για να παίξει την Πέμπτη Σουίτα πρέπει να υποφέρει και σωματικά. Οπως και ο Ισμαέλ, στη χορογραφία του. Και αυτό ήταν ένα πολύ δυνατό τετ α τετ. Αυτό που έμεινε από όλο το πρότζεκτ».

Στο πρώτο μέρος της παράστασης ο Δήμος Γκουνταρούλης θα παίξει σόλο, «πιο κοντά στο κανονικό κοντσέρτο». Ένα μουσικό ταξίδι, με αυτοσχεδιασμούς, που ομαλά θα φθάσει στον Μπαχ και τη δεύτερη σουίτα, η οποία είναι αντίστοιχη της πέμπτης.

Ο κορυφαίος τσελίστας δηλώνει ικανοποίηση και συγκίνηση από την πρόσκληση του Φεστιβάλ. Ξεκινάει με τον καλύτερο τρόπο την επιστροφή του στην Ελλάδα, καθώς αυτές τις μέρες μετακόμισε, κανονικά πια, στην Θεσσαλονίκη. Η εγκατάσταση σε μια πόλη σαν τη Θεσσαλονίκη, μετά από το Σάο Πάολο των είκοσι εκατομμυρίων κατοίκων δεν δείχνει να τον ανησυχεί. Ούτε και τα περί κρίσης. «Οταν η νοσταλγία γίνεται έντονη, δεν υπολογίζεις τίποτα», σημειώνει.

«Νιώθω πολίτης του κόσμου, μπορεί να ονειρεύομαι στα πορτογαλικά ή να θυμώσω και να βρίσω στα αγγλικά, όλες αυτές οι κουλτούρες με κάποιον τρόπο μπήκαν μέσα μου. Ωστόσο, όλοι οι λαοί του κόσμου κουβαλάμε μέσα μας την ιστορία των προγόνων μας...Και δεν το λέω εθνικιστικά...Το να συμμετέχεις στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, σε κάνει να συγκινείσαι ως καλλιτέχνης».

Ζούσε στο Παρίσι, από τα 18 του, όταν προσκλήθηκε να παίξει σε ένα φεστιβάλ στο Ρίο. «Ημουν 25 χρονών, επαναστατημένος, ανήσυχος, εκείνη την εποχή τζαζίστας, και πήρα τη μεγάλη απόφαση. Ν'αφήσω τη Γηραιά Ηπειρο για το Νέο Κόσμο. Μια περιπέτεια που κράτησε είκοσι ολόκληρα χρόνια», λέει.

«Ο κόσμος έχει γίνει δύσκολος και περίπλοκος και τρομερά εμπορικός. Ζούμε μια εποχή πτώσης. Ηθική, αισθητική, καλλιτεχνική. Στον κόσμο όλοκληρο, όχι μόνο στην Ελλάδα. Ισα ίσα η πτώση για τη Δύση είναι μεγαλύτερη απ'ότι εδώ», παρατηρεί, ενώ η αίσθηση που έχει είναι αισιόδοξη. «Εδώ, οι δυσκολίες, καμιά φορά μπορεί και να φέρουν έναν άλλο αέρα. Ημουν στο Μουσικό Χωριό του Πηλίου το περασμένο καλοκαίρι. Μου φάνηκε καταπληκτική εμπειρία.

Νιώθω ότι ακριβώς, λόγω της κρίσης, κάποιοι άνθρωποι ανασκουμπώθηκαν συσπειρώθηκαν και πήραν τα πράγματα πάνω τους. Και αυτό είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον».

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ