Το ΓΔΕΕ παρατηρεί ότι στους τέσσερις δικαιούχους του επίδικου καθεστώτος εφαρμοζόταν, από το 1990 έως το 2015, ονομαστικός φορολογικός συντελεστής ο οποίος ήταν προτιμησιακός σε σχέση με τον ισχύοντα για τους συλλόγους που λειτουργούσαν υπό τη μορφή ΑΑΕ, αλλά κρίνει ότι η εξέταση του πλεονεκτήματος που απορρέει από τον ευνοϊκό συντελεστή δεν μπορεί να διαχωριστεί από την εξέταση των υπολοίπων συνιστωσών του φορολογικού καθεστώτος των νομικών προσώπων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Επ’ αυτού, το Γενικό Δικαστήριο τονίζει ιδίως ότι, κατά τη διοικητική διαδικασία την οποία διεξήγαγε η Κομισιόν, η Real Madrid Club de Fútbol είχε αναφέρει ότι η έκπτωση φόρου για την επανεπένδυση έκτακτων κερδών ήταν μεγαλύτερη για τις ΑΑΕ απ’ ό,τι για τα νομικά πρόσωπα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Σύμφωνα με το ΓΔΕΕ, ο σύλλογος της Μαδρίτης είχε υποστηρίξει ότι η έκπτωση αυτή μπορούσε να είναι πολύ σημαντική λόγω της πρακτικής των μεταγραφών, αφού τα κέρδη ήταν δυνατό να επανεπενδυθούν προς απόκτηση νέων παικτών, και είχε ισχυριστεί ότι, μεταξύ 2000 και 2013, το φορολογικό καθεστώς των νομικών προσώπων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα υπήρξε για την ίδια «σημαντικά δυσμενέστερο» σε σύγκριση με το καθεστώς των ΑΑΕ.  

Κατά το ΓΔΕΕ η Κομισιόν μπορούσε να καταλήξει στο συμπέρασμα περί κρατικής ενίσχυσης, μόνον εφόσον αποδείκνυε, εντός των ορίων των υποχρεώσεων έρευνας που υπέχει, ότι η επιβολή λιγότερο ευνοϊκού ανώτατου ορίου στις φορολογικές εκπτώσεις υπέρ των νομικών προσώπων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, σε σχέση με τις εκπτώσεις υπέρ των ΑΑΕ, δεν αντιστάθμιζε το πλεονέκτημα που απέρρεε από τον χαμηλότερο ονομαστικό φορολογικό συντελεστή.

Το ΓΔΕΕ αναφέρει ότι η Κομισιόν στηρίχθηκε επίσης σε αριθμητικά στοιχεία που περιέχονταν σε μια μελέτη την οποία προσκόμισε η Ισπανία κατά τη διοικητική διαδικασία. Βασιζόμενη σε αυτά κατέληξε ότι, για την πλειονότητα των οικονομικών χρήσεων που ελήφθησαν υπόψη, η πραγματική φορολογία των επαγγελματικών ποδοσφαιρικών συλλόγων ως νομικών προσώπων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα ήταν χαμηλότερη από εκείνη των αντίστοιχων συλλόγων οι οποίοι υπάγονταν στο γενικό φορολογικό καθεστώς.

Πλην όμως, τα αριθμητικά αυτά στοιχεία αναφέρονταν σε συγκεντρωτικά δεδομένα, για όλους τους τομείς και τις επιχειρήσεις, και κάλυπταν μόνον τέσσερις οικονομικές χρήσεις, ενώ η εφαρμογή του επίδικου καθεστώτος εκτεινόταν χρονικά από το 1990 έως το 2015. Το Γενικό Δικαστήριο συνάγει εκ των ανωτέρω το συμπέρασμα ότι η Κομισιόν υπέπεσε σε σφάλμα κατά την εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών.