Με τον τίτλο «Η μαύρη κλωστή», η Χρυσούλα Κουμανίδου ξετυλίγει το κουβάρι μιας ατμοσφαιρικής νουβέλας, φαινομενικά μελαγχολικής, αλλά ουσιαστικά αισιόδοξης.
Η ιστορία διαδραματίζεται στην Αθήνα του σήμερα. Ξεκινάει με την Ισιδώρα, που αγνοώντας ότι ζει την τελευταία μέρα της ζωής της, κεντάει τριαντάφυλλα με μαύρη κλωστή, μονολογεί θυμάται, θυμώνει, θλίβεται και ταυτόχρονα συνομιλεί με τους οικείους της, τους δύο γιους της, την εγγονή της και την κοπέλα που την φροντίζει.
Το κουβάρι της μαύρης κλωστής της Ισιδώρας, άλλοτε κυλάει προς το παρελθόν, με τους απόντες να στοιχειώνουν τις σκέψεις των τεσσάρων οικείων της και να αποκαλύπτουν καλά κρυμμένα μυστικά κι άλλοτε να κυλάει προς το μέλλον, παρακολουθώντας, τα συναισθήματα και την πορεία τους. Ποιους ένωσε η μαύρη κλωστή της Ισιδώρας; Ποιος ερωτεύτηκε και ποιος χώρισε, ποιος πρόδωσε και ποιος προδόθηκε; Ποιος ονειρεύτηκε και ποιος διαψεύστηκε. Μέσα από τις ψηφίδες των συναισθημάτων και των πράξεων τους ολοκληρώνεται το παζλ της ζωής, της νεκρής Ισιδώρας και συμπληρώνονται τα κενά που άφησε ο μονόλογός της.
Γραμμένη σε σύντομα κεφάλαια, η νουβέλα δεν παραλείπει να σχολιάσει την υποδόρια ευαισθησία των ηρώων, τη σχέση τους με το παράλογο, το μη πραγματικό και τον θάνατο. Ερωτήματα σχετικά τα αισθήματα και τις αντιδράσεις που μασκαρεύεται η απώλεια, είτε αυτή αφορά σε θάνατο είτε σε χωρισμό, όπως και πόσο μακρύς μπορεί να είναι ο δρόμος του πένθους υπάρχουν διάχυτα στις σελίδες του.
Στον επίλογο η Ισιδώρα, έχοντας την εποπτεία των πάντων, επιχειρεί ν’ απαντήσει αν ο θάνατος είναι πράγματι μηδενισμός της ύπαρξης ή η μετάβασή σε μια άγνωστη πραγματικότητα.
Το ύφος της Χρυσούλας Κουμανίδου είναι κομψό και λιτό, εντούτοις δεν μπορούν να μείνουν απαρατήρητες οι καλά κρυμμένες ποιητικές καταβολές της, αφού έχει ήδη στο ενεργητικό της δύο ποιητικές συλλογές. Στη γραφή της το φανταστικό εμπλέκεται με το ονειρικό, ενώ το αλλόκοτο και το υπερβολικό γίνεται μέρος της πραγματικότητας, παραπέμποντας στον μαγικό ρεαλισμό.