Στην πράξη τις περισσότερες από τις προβλέψεις της ειρηνευτικής συμφωνίας ήταν υπό την εγγύηση της ΕΕ, του κοινοτικού κεκτημένου και της ευρωπαϊκής πραγματικότητας. 

Προφανώς όμως οι Βρετανοί ψηφοφόροι, αγνόησαν την ιρλανδική υπόθεση εντελώς, ότι ψήφιζαν υπέρ της εξόδου. 

Στις 29 Μαρτίου 2019 το Ηνωμένο Βασίλειο θα καταστεί τρίτο κράτος και κατά δήλωση της Τ. Μέι θα εξέλθει από την κοινή αγορά.

Οι τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες θα πάψουν να ισχύουν και δεδομένων των κανονιστικών ρυθμίσεων της κοινής αγοράς, θα πρέπει εκ των πραγμάτων να υπάρχουν τελωνειακοί έλεγχοι. 

Η ΕΕ, σε αυτό το θέμα έχει απόλυτα κοινή θέση και στηρίζει, χωρίς καμία αμφιβολία, το Κράτος Μέλος, δηλαδή την Ιρλανδία, το οποίο θα απαιτεί η ειρηνευτική συμφωνία να είναι σεβαστή. 

Ως εκ τούτου η ΕΕ πρότεινε στη Βρετανία να προβλέψει πλήρη κανονιστικό εναρμονισμό της Β. Ιρλανδίας με τα ευρωπαϊκά δεδομένα, ώστε να μην τίθεται ζήτημα συνόρου και τελωνειακών ελέγχων στο νησί. 

Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι οι τελωνειακοί έλεγχοι θα γίνονται κάπου αλλού - η πρόταση της ΕΕ είναι να γίνονται μεταξύ νήσου Βρετανίας και νήσου Ιρλανδίας και όχι στην ίδια τη νήσο. 

Η ΕΕ έχει ζητήσει από τους Βρετανούς να “αποδραματοποιήσουν” τη συζήτηση περί τελωνειακών ελέγχων.

Όμως είναι προφανές ότι ο λαϊκισμός που έχει κυριαρχήσει στη βρετανική πολιτική ζωή δεν αφήνει τέτοια περιθώρια. 

Κατά συνέπεια δεν υπάρχει μπαλάκι ευθυνών που πετάει ο ένας στον άλλον, υπάρχει η δυνατότητα των Βρετανών να αποφασίσουν αν θέλουν ή όχι να σεβαστούν μια ειρηνευτική συμφωνία, ή να δεχθούν τις συνέπειες. 

Παρομοίως, το ίδιο ισχύει και σε σχέση με την μελλοντική οικονομική σχέση. Οι τέσσερις ελευθερίες της ΕΕ είναι αδιαίρετες και αδιαπραγμάτευτες. Πηγάζουν δε από το Δίκαιο των Συνθηκών. Ούτε η Βρετανία μπορεί να πάρει κάτι διαφορετικό από αυτό που έχει πάρει η Νορβηγία, ούτε η ΕΕ μπορεί να υποχωρήσει και να δώσει κάτι που θα απαιτούσε αλλαγή συνθήκης. 

Όλα αυτά ο βρετανικός Τύπος τα έχει εξηγήσει ελάχιστα το κοινό. Η όλη συζήτηση γίνεται γιατί το βρετανικό πολιτικό σύστημα γνωρίζοντας τι έχει να χάσει η οικονομία, επιθυμεί να κάνει την έξοδο όσο πιο συμφέρουσα γίνεται - να κρατήσει δηλαδή “τα θετικά” της συμμετοχής στην ΕΕ, χωρίς τα υποτιθέμενα “αρνητικά”. 

Και η πίτα ολόκληρη όμως και ο σκύλος χορτάτος δεν γίνεται. Αυτό η Μέι το αντιλαμβάνεται σταδιακά. Παρομοίως αντιλαμβάνεται σταδιακά το τι έχει να χάσει η χώρα από μια “άτακτη έξοδο”. Οι φωνές όμως του λαϊκισμού ως συνήθως επισκιάζουν τις φωνές της λογικής. Υπό αυτή την έννοια το Βrexit θυμίζει κατά πολύ τη “βαρουφακιάδα”. 

Η ΕΕ θα πραγματοποιήσει μια Εκτακτη Σύνοδο για το θέμα το Νοέμβριο. Ως τότε μπορεί η βρετανική πλευρά να έχει καταλήξει στο περιτύλιγμα που θέλει για να μπορέσει να καταλήξει στην μόνη συμφωνία που θα μπορούσε να είχε καταλήξει από την πρώτη μέρα.