Ολόκληρη η Ελλάδα πιέζεται να πείσει τον εαυτό της ότι πρέπει να ανανεωθεί. Η ελληνική κοινωνία θέλει να αλλάξει πράγματα περνώντας από την παραβατική/αντισυστημική ανθρωποκεντρικότητα (περίπου στα μέσα της κρίσης), στην καινοτομική ανθρωποκεντρικότητα (σήμερα) μιας και το αντισύστημα πλέον δημιουργεί φοβίες ότι μπορεί και να διακόψει τη φορά που έχουμε πάρει για έξοδο σε μια νέα κανονικότητα.

Οταν αυτό το φαινόμενο φθάνει στην ανανέωση των κομμάτων και κυρίως εκείνων που πιθανά θα κυβερνήσουν μετά τις επόμενες εκλογές το πράγμα γίνεται αρκετά πολύπλοκο.

Η ανανέωση είναι απαραίτητη σχεδόν με «μονομανία» α) με νέους ανθρώπους ακόμα και άγνωστους, β) με ανθρώπους που έχουν τεχνογνωσία και μάλιστα επαφή με τη νέα ψηφιακή εποχή, γ) που έχουν πετύχει επαγγελματικά πριν μπουν στην πολιτική, δ) που είναι αποφασιστικοί και δ) χωρίς σκελετούς στις ντουλάπες.

Ωστόσο, όλοι αναρωτιούνται όλο αυτό το νέο αίμα μήπως πρέπει να πλαισιώνεται από έμπειρους πολιτικούς που έχουν υπάρξει υπουργοί στο παρελθόν, ώστε να μην κάνουμε «συνέχεια» πειραματισμούς με επιλογές που θα θέσουν σε ρίσκο τη μεταμνημονιακή εποχή αυτής της νέας κανονικότητας;

Θα πρέπει όλοι οι παλιοί υπουργοί να τσουβαλιαστούν στο πυρ το εξώτερον ή θα πρέπει να γίνει αξιολόγηση ικανότητας σε σχέση με τη μανία για αλλαγές άνευ όρων;