Το ΠΑΣΟ(Κ) δεν ήταν κόμμα, ήταν κίνημα. Ανάμεσα στους τρεις πρωθυπουργούς που άφησαν ολοκληρωμένο στίγμα στη χώρα, α) Κωνσταντίνος Καραμανλής, β) Ανδρέας Παπανδρέου και γ) Κώστας Σημίτης, οι δύο σχετίζονται με το ΠΑΣΟΚ.

Και οι δύο ηγέτες του ΠΑΣΟΚ άφησαν όντως ολοκληρωμένο στίγμα με α) εργαλείο και β) συστατικό υπερηφάνειας Ι) ΑΛΛΑΓΗ - ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΩ. ΙΙ) ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ - ΟΝΕ.

Σήμερα το ΠΑΣΟΚ ψαρεύει σε ρηχά νερά, έχοντας μπερδέψει την πυξίδα του εκλογικού σώματος, το οποίο δεν αναγνωρίζει πού θέλει να το πάει το κόμμα (και όχι πλέον το κίνημα).

Το ΠΑΣΟΚ κοιτάζει με αποσβολωμένο βλέμμα τα δημοσκοπικά ποσοστά να φθείρονται και κυρίως να έχει απώλειες προς τον ΣΥΡΙΖΑ και προς την ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΗ ΨΗΦΟ. Βλέπει, ταυτόχρονα, να υπάρχουν ασυμφωνίες εσωκομματικά, π.χ. για τα ομόφυλα ζευγάρια και τα μη κρατικά πανεπιστήμια.

Βλέπει επίσης ότι οι ανταγωνιστές και ο κόσμος έχουν αντιληφθεί το στιλ παιχνιδιού «πασούλες 1-2» για να σιγουρευτούν αυξήσεις ποσοστών 0,5%, 1%, 0,8% κ.λπ. διά της μεθόδου της «σιγουριάς». Ωστόσο, οι πολίτες τώρα πια θέλουν «μεγάλες μπαλιές» και αποφασιστικούς ηγέτες που έχουν διάθεση να εκτεθούν και αυτό φαίνεται στις αξιολογήσεις αρχηγών ανταγωνιστικών κομμάτων.

Το ΠΑΣΟ(Κ), λοιπόν, δεν δικαιούται να είναι «Κομματάκι», ούτε καν «Κόμμα». Απαιτείται να είναι «Κίνημα» και κίνημα σημαίνει το αντίθετο του «εκ του ασφαλούς». Και υπάρχει παράδειγμα στο πολιτικό σκηνικό.