ΤΗ «ΧΡΥΣΗ ΣΥΝΤΑΓΗ» που θα ενώσει τα διάσπαρτα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ αναζητά ο Ευ. Βενιζέλος, ακολουθώντας, όμως, πορεία αντίθετη στο ρεύμα και την απαίτηση της βάσης για συγκρούσεις και ανατροπές. Η Ιπποκράτους, αντί να συμπορευτεί με την κοινωνία που αλλάζει και αναθεωρεί αντιλήψεις δεκαετιών, επιλέγει ευκαιριακές πολιτικές και αγωνία για να εξασφαλίσει την επιβίωσή της στο πολιτικό σκηνικό. Ταυτόχρονα (κάνει ότι) δεν βλέπει τις κινήσεις και τις πρωτοβουλίες κορυφαίων αλλά και μικρομεσαίων στελεχών που αναζητούν διέξοδο. Η τακτική να κρατηθούν εντός των κομματικών τειχών τα ισχυρά ονόματα δεν προβλέπεται ότι θα αποδώσει τα αναμενόμενα, γιατί εκτός από την ιστορία τους δεν διαθέτουν πλέον την απήχηση άλλων εποχών στους πολίτες, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να αποτελούν την εύκολη εκλογική πελατεία και να ακολουθούν λάβαρα και σημαίες. Ο Ευ. Βενιζέλος, αντί να ψάχνει το «όλον ΠΑΣΟΚ» σε διαδρομές και πρόσωπα του παρελθόντος, πρέπει να προχωρήσει μπροστά. Το στοίχημα δεν είναι ποια από τα παλαιά στελέχη θα συστρατευθούν στο νέο σχήμα, αλλά αν η κοινωνία θα το εμπιστευτεί.