Η μεγαλύτερη απειλή για την πολιτική και τους πολιτικούς είναι η απαξίωση. Είναι το «σιχτίρισμα» της κοινωνίας προς όσους διαχειρίζονται τα προβλήματα του τόπου. Είναι η απογοήτευση των πολιτών και η αδιαφορία για όσα διαδραματίζονται στην πολιτική σκηνή της χώρας, αν και έχουν άμεσες επιπτώσεις στην πορεία της και καθορίζουν το μέλλον ενός ολόκληρου λαού. Ενός λαού που τα τελευταία δέκα χρόνια σπαταλά δυνάμεις για να σταθεί όρθιος σε ένα πολιτικοκοινωνικό περιβάλλον που μεταβάλλεται δραματικά.

Το «καμπανάκι» του κινδύνου έχει σημάνει εδώ και χρόνια, δυστυχώς όμως οι πολιτικοί, κυρίως όσοι θέλουν μόνο να ακούν τη φωνή τους, θολωμένοι από τη μανία της εξουσίας, αδιαφορούν ή δεν αντιλαμβάνονται -και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό- την επικίνδυνη διολίσθηση. Πιστεύουν ότι οι πολίτες τούς οφείλουν. Οτι είναι υποχρεωμένοι να «λικνίζονται» στους ρυθμούς τους και να ακολουθούν αδιαμαρτύρητα τα δικά τους «μονοπάτια».

Ο πολιτικός κόσμος αδικαιολόγητα δεν έχει καταλάβει, ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Οτι οι εποχές που η κοινωνία πορευόταν ανάλογα με τις βουλές, αλλά και τις εντολές, των πολιτικών έχουν περάσει. Οτι ανήκουν στο παρελθόν, όπως άλλωστε και το μοντέλο του πολιτικού που κέρδιζε το χειροκρότημα ακόμα και με τη σιωπή τους. Που με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη του ψηφοφόρου εξασφάλιζε τη στήριξή του.

Το στοίχημα του πολιτικού προσωπικού της χώρας δεν πρέπει να είναι το ποιος θα κόψει πρώτος το νήμα στις εκλογές. Ούτε το ποιος θα καθίσει στην καρέκλα της εξουσίας. Αλλά το πώς θα τη διαχειριστεί για να αλλάξει πορεία ο τόπος. Το πώς θα σταματήσει η φθορά, τα πισωγυρίσματα και το ατελέσφορο «κυνήγι της ουράς μας».

Το στοίχημα δεν πρέπει να είναι το πώς ο ένας πολιτικός χώρος θα λεηλατήσει τον άλλον, ούτε το πώς θα εξοντωθεί ο αντίπαλος με τεχνάσματα, χτυπήματα κάτω από τη μέση και παραπληροφόρηση από έμμισθους κονδυλοφόρους που παρουσιάζονται με τον μανδύα του αμερόληπτου, του αντικειμενικού και του αδέκαστου κριτή.

Σε αυτό το μοντέλο πολιτικής οι πολίτες γυρίζουν την πλάτη. Εξοργίζονται και αγανακτούν. Χάνουν το ενδιαφέρον τους και τη διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά, επιτρέποντας στις δυνάμεις του σκότους να αναδειχθούν σε ρυθμιστές της πολιτικής ζωής. Η πόρτα στον «εφιάλτη» έχει ανοίξει και στη χώρας μας ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων χωρών της Ευρώπης, όπου ο εθνικολαϊκισμός κερδίζει έδαφος εκμεταλλευόμενος την αλαζονεία και την ελαφρότητα του πολιτικού κόσμου. Επενδύοντας στην ανικανότητα των πολιτικών να συμπορευτούν με την κοινωνία. Να δώσουν λύσεις στα προβλήματα που ταλαιπωρούν τους πολίτες. Να βάλουν στόχους και προτεραιότητες όχι για την πολιτική επιβίωση όλων όσοι έχουν μετατρέψει την πολιτική σε επάγγελμα, αλλά του συνόλου των πολιτών που ταπεινώνονται και θυσιάζονται για να διατηρήσουν άσβεστη την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή.

Τώρα που το άρωμα των εθνικών εκλογών γίνεται ολοένα και πιο έντονο, οι πολιτικοί -εκείνοι που διεκδικούν το δικαίωμα να προσφέρουν στην κοινωνία και όχι το χειροκρότημα- έχουν μια ακόμη ευκαιρία για να αλλάξουν την εικόνα του πολιτικού συστήματος. Για να αποκαταστήσουν τις αξίες της πολιτικής. Αρκεί να αποφασίσουν να γίνουν χρήσιμοι για τους πολλούς και όχι για τους ημέτερους που περιμένουν την ώρα για να εξαργυρώσουν τη στήριξή τους, ακόμα και σε κόμματα και ιδεολογίες που ποτέ δεν πίστεψαν. Αρκεί να μελετήσουν με προσοχή τα ευρήματα των δημοσκοπήσεων, όχι αυτά που δείχνουν ποιος κερδίζει ή χάνει στα ποσοστά, αλλά αυτά που αποτυπώνουν την άποψη και τις αγωνίες των πολιτών. Των πολιτών που σε συντριπτικά ποσοστά πιστεύουν ότι η χώρα κινείται σε λάθος κατεύθυνση, παρά τις τεράστιες προσπάθειες των σημερινών κυβερνώντων να επιβάλλουν το αντίθετο. Των πολιτών που αναδεικνύουν ως σημαντικότερα προβλήματα του τόπου την οικονομία, την ανεργία, τους πολιτικούς και το πολιτικό σύστημα.

Στη μετεμνημονιακή εποχή το μεγάλο στοίχημα των πολιτικών πρέπει να είναι το πώς θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Και για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσουν τις κραυγές, τις ανούσιες αντιπαραθέσεις και τη μανία της εκδίκησης. Πρέπει να επιλέξουν τον δρόμο της σύνεσης και της συνεννόησης -και να επιμείνουν σε αυτόν- για να βάλουν εμπόδια στις δυνάμεις του σκότους. Μόνο μια μεγάλη και ισχυρή συμμαχία του πολιτικού κόσμου με τον λαό θα κατορθώσει να ανακόψει την πορεία εκείνων που προσκυνούν σβάστικες και ονειρεύονται να εκδικηθούν τη Δημοκρατία.