Για λόγους σκοπιμότητας και κομματικού συμφέροντος, ο πολιτικός κόσμος επέλεξε να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές βάζοντας πάνω στο τραπέζι σχεδόν το σύνολο των προβλημάτων, πολλά από τα οποία επί δεκαετίες χρησιμοποιούνται για να αλλάζουν το πολιτικό σκηνικό, όπως για παράδειγμα οι σχέσεις Πολιτείας - Εκκλησίας και η Αναθεώρηση του Συντάγματος. Αρκετοί, βέβαια, θα βρεθούν που θα πουν «και γιατί όχι» αφού τα δύσκολα πέρασαν, τα μνημόνια είναι παρελθόν και η χώρα μπορεί να αποφασίζει και να δρα ανεξάρτητα από τις βουλές των δανειστών! Η απάντηση δεν είναι δύσκολη. Απαιτείται καθαρή ματιά, χωρίς κομματικές παρωπίδες, για να αποφεύγονται οι κακοτοπιές. Απαιτείται και μνήμη, για να μην ξεχαστεί το τι προκάλεσε την καταστροφή, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την κακή συνήθεια των πολιτικών να στοχεύουν πρωτίστως στην εκλογική τους νίκη και δευτερευόντως στην οργάνωση του σμπαραλιασμένου κράτους και στη βελτίωση των συνθηκών ζωής των πολιτών, που επί μια ολόκληρη δεκαετία μετρούν μόνο απώλειες. Απώλειες στην τσέπη τους εξαιτίας των δυσβάστακτων φόρων και των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις. Απώλειες στις συνθήκες ζωής με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, που το θυμούνται οι κυβερνώντες μόνο στις φιέστες που διοργανώνουν για να «χτίσουν» τον μύθο της νέας Ελλάδας.

Με χαλασμένη πυξίδα, ληγμένο διαβατήριο και συνταγές του παρελθόντος, δεν μπορείς να δημιουργήσεις κάτι καινούργιο. Η χώρα, με αυτές τις νοοτροπίες, δεν μπορεί να περάσει στη νέα πολυδιαφημισμένη εποχή. Και αυτό γιατί δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος που πρέπει να διανύσει για να φτάσει στον προορισμό της. Σε έναν προορισμό όπου οι πολίτες θα αισθάνονται ασφαλείς από κάθε άποψη και δεν θα φοβούνται τις εκπλήξεις.

Το πέρασμα στη νέα εποχή δεν είναι εύκολο και θα γίνει ακόμα δυσκολότερο εάν δεν υπάρξει πολιτική συνεννόηση, σύνεση και σχέδιο. Δηλαδή, ένα αληθινό «εθνικό συμβόλαιο» μεταξύ των πολιτικών μας και της κοινωνίας, στο οποίο θα καταγράφονται οι προτεραιότητες της μεταμνημονιακής εποχής, αλλά και εκείνες οι ενέργειες που απαιτούνται για να κλείσουν οι πληγές που άνοιξε η χρεοκοπία και να θεραπευτούν οι χρόνιες παθήσεις του κράτους. Ενός κράτους που παρότι το πολιτικό προσωπικό παραδέχεται ότι είναι διαλυμένο, εξακολουθεί να το στηρίζει. Οι πολιτικοί εκμεταλλεύονται την κατάρρευσή του για να μπορούν να εξυπηρετούν φίλους και γνωστούς. Για να κάνουν χάρες και ρουσφέτια συνήθως με το αζημίωτο και να δίνουν «λευκές επιταγές» σε ημέτερους οι οποίοι ζούσαν και ζουν με χρήματα από το εθνικό ταμείο. Με λίγα λόγια, στρώνουν το χαλί στη διαφθορά και στη διαπλοκή. Και όταν αποκαλύπτονται τα σκάνδαλα, σπεύδουν οι ίδιοι για να διορθώσουν τα αδιόρθωτα.

Με αυτές τις συνταγές η χώρα βρέθηκε στον γκρεμό και -όσο επαναλαμβάνονται- δεν πρόκειται να απομακρυνθεί από την ζώνη των μνημονίων. Η απειλή της χρεοκοπίας θα πλανάται ως φάντασμα, θα πανικοβάλλει τους πολίτες και θα τρομάζει όποιον σκέφτεται να επενδύσει στην Ελλάδα. Για να απομακρυνθούν αυτές οι σκιές και για να θωρακιστεί η οικονομία στο ενδεχόμενο νέων κλυδωνισμών ή και κρίσεων, δεν απαιτούνται μαγικές ικανότητες και ξόρκια. Χρειάζεται πολιτικός ρεαλισμός και τόλμη. Επιβάλλεται οι πολιτικοί μας να συμφωνήσουν σε μια πορεία, εγκαταλείποντας προσωπικές ή κομματικές στρατηγικές. Να καταλάβουν ότι πρέπει να ακολουθήσουν τον δρόμο που τους δείχνουν οι πολίτες. Να πρωτοπορήσουν βαδίζοντας στα χνάρια της κοινωνίας και να πάψουν να την καλούν να επιβραβεύσει τις αποφάσεις τους. Να κατανοήσουν ότι δύναμη μπορούν να αντλήσουν μόνο από την κοινωνία, αρκεί να μην την παραπλανούν και την εμπαίζουν.

Ας βάλουν, λοιπόν, στο τραπέζι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Αυτές που ζητά και διεκδικεί η πλειοψηφία των πολιτών, όπως είναι το Δημόσιο για να σταματήσει να εκτρέφει τις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά. Οπως είναι στην αγορά εργασίας, όπου επικρατούν ο νόμος του ισχυρού και η ανεργία, που -παρά τα λεγόμενα των κυβερνώντων- βρίσκεται στα ύψη. Μεταρρυθμίσεις στην ασφάλεια, στην Υγεία, στην Παιδεία και γενικώς στο κοινωνικό κράτος, που συνθλίβεται ανάμεσα στις κομματικές μυλόπετρες.

Για να μη βιώσουμε ως λαός και νέες τραγωδίες, καλό θα ήταν κόμματα και πολιτικοί να συμφωνήσουν ότι με τη στείρα αντιπαράθεση η χώρα θα μείνει «καρφωμένη» στο χθες. Ας συμφωνήσουν στους βασικούς άξονες της μεταμνημονιακής πορείας, για να βρεθεί ο «παράδεισος» που όλοι υπόσχονται. Ας πρωτοπορήσουν, λοιπόν, αντί να μιμούνται τους προηγούμενους!