Κάθε φορά που μιλάμε για την «επόμενη ημέρα» στο μυαλό όλων έρχονται ταινίες επιστημονικής φαντασίας («The day after») όπου μια τεράστια καταστροφή έχει συμβεί και ο πλανήτης προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του. Στην Ελλάδα σήμερα έχουμε μπροστά μας δυόμισι «επόμενες ημέρες»: 1) Της κυβέρνησης, 2) του ΠΑΣΟΚ και 2,5) του ΣΥΡΙΖΑ αν ξαναγίνει πάλι βιώσιμο κόμμα.

Η σημαντικότερη βεβαίως είναι της κυβέρνησης όπου τα θέματα που ανοίγονται είναι μεγάλα: 1) Ακρίβεια κυρίως στην ενέργεια, 2) εξωτερική πολιτική, 3) καθημερινότητα, 4) εσωκομματικά θέματα. Τα δύο είναι μόνιμα (ακρίβεια και καθημερινότητα) αλλά τα άλλα δύο είναι «νέα παιδιά στη γειτονιά» (έξαρση της εξωτερικής πολιτικής και εσωκομματικά).

Ο Ερντογάν εκ νέου ξύνεται στην «γκλίτσα του τσοπάνη», αναγκάζοντας την περιοχή μας να έχει φουσκοθαλασσιές, όταν οι ξένοι φίλοι μας διαμηνύουν ότι δεν επιθυμούν και άλλο μέτωπο στην ευρύτερη περιοχή. Οπότε έχουμε στο μενού το ερώτημα «να συναντιόμαστε με τους Τούρκους ή όχι;». Η απάντηση από τους Έλληνες πολίτες είναι «να συναντιόμαστε» (53%).

Τα εσωκομματικά ωστόσο είναι φρέσκο «πράγμα», έχουν ονοματεπώνυμα, οι ερωτήσεις και οι επερωτήσεις πυκνώνουν. Φυσικά είναι δημοκρατικό δικαίωμα των βουλευτών και των πολιτικών της κυβέρνησης να ρωτούν για καυτά ή για χλιαρά θέματα, όπου κάποια από αυτά λύνονται κιόλας. Ωστόσο, γεννιέται το ερώτημα γιατί πρέπει τα ερωτήματα, ενώ είναι ενδοπαραταξιακά, να γίνονται ανοικτά στην «επικοινωνιακή και στην πολιτική ύπαιθρο» και δεν γίνονται ήσυχα-ήσυχα στα γραφεία των υπουργών και των κυβερνώντων;