Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι το μόνιμο αγκάθι στην περιοχή που ζούμε -με ρίζες αιώνων- και το δηλητήριο που περιέχει έχει τόσο μεγάλο ιξώδες, σαν ένας πολτός στις ψυχές των δύο λαών που δεν υγροποιείται, ώστε να αποβληθεί.

Διαχρονικά, οι ηγέτες των χωρών γύρω από το Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο έχουν αφενός στηρίξει τη σπονδυλική στήλη της υστεροφημίας τους και αφετέρου σημαντικές τακτικές της πολιτικής τους καριέρας πάνω στη διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Σε κρίσιμες περιόδους, αλλά και ύπουλα στις υπόλοιπες, έχουν εκμαυλιστεί οι ψυχές των δύο λαών άλλοτε με υπερηφάνεια και άλλοτε με μίσος.

Το μεγάλο εύρημα, βεβαίως, από τη διερεύνηση των συναισθημάτων των δύο λαών με τεκμηριωμένο ερευνητικό τρόπο (που θα δει το φως της δημοσιότητας άμεσα) δείχνει ότι η ζυγαριά δεν είναι ισορροπημένη.

Οσο και αν φαίνεται περίεργο, η αυτοεκτίμηση των Ελλήνων είναι χαμηλότερη και ο αντίστοιχος θυμός υψηλότερος απ’ ό,τι των Τούρκων γειτόνων και αυτό έχει ως γενεσιουργό αιτία το γεγονός ότι οι Ελληνες αισθάνονται ταυτόχρονα «μεγαλειώδεις και αξιολύπητοι».

Βεβαίως, υπάρχει ένας ακόμα λόγος, όχι υποδεέστερος του προηγούμενου, που είναι ενδεχομένως η άγνοια κινδύνου και η «ελλιπής» πληροφόρηση από την πλευρά των Τούρκων πολιτών.

Αυτές οι αντιθέσεις, ωστόσο, αποτελούν τεράστια απειλή για να γίνουν τρομακτικά λάθη από τους δύο ηγέτες, σε μια εποχή έντονων διαπραγματεύσεων.