Ο Αντώνης Σαμαράς πρόσφατα μπήκε σε λεπτομέρειες ιδεολογικές, πολιτικών αποφάσεων και μέτρων, κοντράροντας με την κυβέρνηση πολύ έντονα, ζητώντας της ουσιαστικά να επιστρέψει πιο κοντά στις ρίζες της. Κοινώς «πήρε τα άρματα».

Βεβαίως, όλοι οι πρωθυπουργοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα μέσα στα μνημόνια νιώθουν πως οι πολίτες τούς έκριναν σκληρά, όπως ένα παιδί κρίνει τον αυστηρό γονέα, και τους πιάνει το παράπονο της αδικίας, με αποτέλεσμα να εκφράζουν μαζί με τα μηνύματα και μια πικρία.

Από την άλλη ο Κώστας Καραμανλής καυτηρίασε περισσότερο macro θέματα, συμπεριλαμβανομένης της εξωτερικής πολιτικής, και για τα υπόλοιπα χρησιμοποίησε χειρουργικό βαμβάκι, κάνοντας μια φαινομενικά περισσότερο αναίμακτη εγχείρηση, τύπου παραδοσιακή βρετανική, φλεγματική και κυνική κριτική και ρητορική.

Και οι δύο, όμως, έκαναν ομιλίες υψηλής καυστικότητας, σε μια δύσκολη στιγμή για την κυβέρνηση μετά από σημαδιακές ευρωεκλογές φθοράς.

Η κυβέρνηση δηλώνει ως «ληφθέν» το μήνυμα από τις ευρωεκλογές, όχι ότι πρέπει να αλλαχθεί η πολιτική που ακολουθείται, αλλά απλώς ότι πρέπει να επιταχυνθεί η παρούσα, κάτι που μάλλον δεν ταιριάζει με το αποσταλέν μήνυμα.

Και ταυτόχρονα, όσον αφορά τις δηλώσεις των δύο πρώην πρωθυπουργών, λόγω της σιωπής που ακολούθησε από την κυβέρνηση, μοιάζει να προσπαθούν κεντρικά να εμπεδώσουν τη σχετική φράση του «ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα». Ενδέχεται, πάντως, να δούμε μια μικρή συμβολική στροφή δεξιότερα, αρχίζοντας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, χωρίς να ξεχάσουν όμως την αριστερόστροφη επιδοματική πολιτική.