Η Ελλάδα έχει παγώσει και βρίσκεται σε βαθιά κατάθλιψη, καθώς αναμετράται με τον ίδιο της τον εαυτό. Αυτή η χερσόνησος είναι καταδικασμένη να βιώνει το καλύτερο (500 π.Χ.) και το χειρότερο (σήμερα) με αυτή τη σχιζοφρένεια να τσακίζει το DNA των κατοίκων της. Τελικά τα Τέμπη έχουν καταντήσει να γίνουν χοάνη νεανικών ψυχών προς τα ουράνια.

Η ζωή, ωστόσο, δεν ρωτάει, ούτε λυπάται, παρά μόνο συνεχίζεται. Εχουμε αφήσει στη μέση ένα πολιτικό τοπίο που, είτε θέλουμε είτε όχι, θα συνεχιστεί πολύ σύντομα ή λίγο αργότερα.

Πριν από λίγες ημέρες, στην ατζέντα κυριαρχούσε η «υπόθεση Πολάκη». Πόσο αποδεκτά ήταν αυτά που είπε, θα διαγραφόταν ή όχι, θα έμενε στα ψηφοδέλτια ή όχι, θα δημιουργούσε θέματα εσωστρέφειας στον ΣΥΡΙΖΑ ή όχι;

Υπήρχαν ολοκληρωμένες έρευνες/δημοσκοπήσεις που ήταν έτοιμες να δημοσιευθούν εντός των ημερών, αλλά δεν είδαν το φως της δημοσιότητας για ευνόητους λόγους. Δεν μπορεί μέσα σε βαρύ πένθος να δημοσιεύεις πολιτικές έρευνες, έστω και αν είναι επίκαιρες ως προς όλα τα υπόλοιπα.

Το μόνο που επιτρέπεται να ειπωθεί είναι ότι δεν θα είναι εύκολο (πιστοποιείται από τους αριθμούς) για τον ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί το θέμα Πολάκη έτσι απλά. Ο Παύλος Πολάκης έχει μια ικανότητα να «θέτει τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων», μερικές φορές όμως τσουβαλιάζοντας και αδικώντας αρκετούς. Επίσης, αυτή η οξυδέρκεια συνοδεύεται συχνά με μια «γκροτέσκα» πολιτική αισθητική ρητορικής, που χαλάει την ουσία των προθέσεών του.