Τα «σκάνδαλα» που έχουν στιγματίσει την περίοδο της σημερινής διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας -από το Predator έως τον ΟΠΕΚΕΠΕ- δεν εκλαμβάνονται πια από την κοινή γνώμη ως μεμονωμένα ή «τυχαία» περιστατικά.
Αντίθετα δημιουργούνται πολλοί κίνδυνοι για την κυβέρνηση που απαιτούν πολιτική ετοιμότητα ταχύτητας του φωτός και ποιότητας χειρουργείου.
Πρώτος κίνδυνος: Η διαμόρφωση σταδιακά μιας αντίληψης της ύπαρξης ενός συστηματικού παρονομαστή, μιας κουλτούρας εξουσίας που μεταχειρίζεται την κρατική μηχανή ως λάφυρο ή ως εργαλείο ελέγχου.
Δεύτερος κίνδυνος: Παρότι κάθε γεγονός πυροδοτεί στιγμιαία οργή και αντιδράσεις της τάξης του 75+%, η κυβέρνηση φαίνεται μέχρι σήμερα να τις «ξεπερνά» επικοινωνιακά, χωρίς όμως να τις σβήνει πραγματικά από τη συλλογική μνήμη. Μοιάζουν με ακροαστικά, που παραμένουν και συσσωρεύονται – διαβρώνοντας την αξιοπιστία και δημιουργώντας ένα βουβό, αλλά ισχυρό, ρεύμα δυσαρέσκειας.
Τρίτος κίνδυνος: Ο πολίτης να μην ξεσπά αλλά να παρατηρεί. Να περιμένει. Στην ουσία, ενδέχεται να αφήνει την κυβέρνηση να εκτεθεί και ο ίδιος να δίνει δείγματα προκαλύμματος αναστοχασμού ή επιμονής.
Τέταρτος κίνδυνος: Στην κατάλληλη στιγμή -ίσως σε μια εκλογική αναμέτρηση ή ένα μείζον γεγονός μεγαλύτερο από τα σκάνδαλα (π.χ. διεθνή γεγονότα)- να χτυπήσει με σαφήνεια και ετυμηγορία.
Η ελληνική κοινωνία έχει αποδείξει ότι μπορεί να δώσει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Ομως κάθε νέα ευκαιρία δεν είναι απόδειξη εμπιστοσύνης – είναι δοκιμή αντοχής. Και η αντοχή έχει όριο. Αν αυτό το όριο ξεπεραστεί, η πτώση ενδέχεται να είναι γρήγορη, αθόρυβη και οριστική.
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Τα σχόλια του Νίκου Χατζηνικολάου