Εχει ξαναγραφτεί ότι για να υπάρξει φόνος και έγκλημα πρέπει να υπάρχουν α) το πτώμα, στην παρούσα περίπτωση η Δημοκρατία μας, β) το όπλο του εγκλήματος, στην παρούσα περίπτωση το Predator και, κυρίως, γ) το κίνητρο για να εκτελεσθεί ο φόνος.

Το σοβαρότερο εκ των τριών είναι το κίνητρο, διότι η διερεύνησή του ενδέχεται να οδηγήσει σε μεγαλύτερα και περισσότερα εγκλήματα, που έχουν συντελεστεί γύρω από ένα συγκεκριμένο εγκληματικό συμβάν.

Η συζήτηση στη Βουλή δυστυχώς δεν ανέδειξε το «κίνητρο». Ελπίδα είναι ότι, για λόγους «υψίστης εθνικής ασφάλειας», να μην απαγορεύεται οι Ελληνες πολίτες να γνωρίζουν λεπτομέρειες για θέματα που συνδέονται με το κίνητρο της παρακολούθησης του Νίκου Ανδρουλάκη.

Δεν είναι γνωστό αν οι Ελληνες θα είναι ικανοποιημένοι να αρκεστούν στα γενικόλογα περί διαδικασιών λειτουργίας των θεσμών και τελικά να μην ενημερωθούν για το διά ταύτα του «κινήτρου».

Η γνώση του «κινήτρου» εξασφαλίζει τουλάχιστον ότι η λειτουργία των θεσμών δεν κουκουλώνει θέματα εκβιασμών, αλλά πραγματικά ασχολείται με θέματα εθνικής ασφάλειας.

Επίσης, οι πρακτικές συμψηφισμών του τύπου «επειδή το έκαναν άλλοι, μειώνεται το παρόν σφάλμα» πρέπει κάποτε να σταματήσουν. Οπως και οι τακτικισμοί του τύπου «τώρα που η συνεργασία μεταξύ του τάδε και του τάδε κόμματος μοιάζει εν δυνάμει να χαλάει, ας ανοίξουμε εμείς τις πόρτες».

Εν τέλει, το κίνητρο δεν το μάθαμε και το πολιτικό σύστημα υποβαθμίζει κι άλλο την εικόνα του.