Η εικόνα του ευγενικού ιερέα με το πλατύ χαμόγελο και τα μεγάλα μάτια να παίζει μπάσκετ με τα παιδιά της δομής έμοιαζε ιδανική από όλες τις απόψεις. Εκπλήρωνε την ανάγκη που παραδοσιακά νιώθουμε να εντοπίζουμε ήρωες μακριά από δήθεν «συμβιβασμένα πρότυπα». Πρωταγωνιστές της καθημερινότητας που δίνουν την ψυχή τους για να προσφέρουν σε μικρούς αγγέλους, οι οποίοι περπατούν ανάμεσά μας και τους φωνάζουμε «παιδιά». Υπήρχε η βεβαιότητα ότι αυτό το έργο δεν πληρωνόταν με υλικά ανταλλάγματα και έτσι ο πατέρας Αντώνιος δάνεισε το πρόσωπό του στην έννοια που περιγράφουμε ως καλοσύνη και εξυψώθηκε στη λαϊκή συνείδηση. Ενας από μηχανής θεός, χωρίς κυνισμό και απογοητεύσεις. Από εκεί ψηλά αποκαθηλώθηκε ο «ήρωας με τα ράσα». Οι συγκλονιστικές καταγγελίες των νεαρών φιλοξενούμενων στις δομές συμπληρώνονται από πληροφορίες για θυρίδες που άδειασαν ώρες πριν αλλάξει το διοικητικό συμβούλιο της οργάνωσης και κυνικές δικαιολογίες του τύπου «μας πολεμούν τα παιδιά γιατί πήραμε τη θέση των γονιών τους». Ολα αυτά συμβαίνουν σε μια κοινωνία που στα 201 χρόνια της ανεξάρτητης πορείας της έμαθε να πέφτει συχνά από τα σύννεφα, αλλά ακόμα δεν έχει μάθει να τηρεί κανόνες, θεσμοθετεί αλλά δεν εφαρμόζει, χρεώνει την ευθύνη αλλού και αρνείται τον έλεγχο. Σε αυτή την ίδια κοινωνία, όπως όλοι μαζί φεύγουμε το Πάσχα για να κάνουμε Ανάσταση, όλοι μαζί κολυμπάμε τον Αύγουστο, όλοι μαζί κολλάμε στον Κηφισό, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όλοι μαζί χειροκροτούμε και όλοι μαζί αποδοκιμάζουμε. Και μετά χρησιμοποιούμε το εθνικό μας στερεότυπο: «Πέσαμε από τα σύννεφα».