«Η αξιολόγηση είναι αντιπαραγωγική». Η ελάχιστη αλήθεια που μπορεί να υπήρχε σε αυτό το κλισέ στο παρελθόν εξατμίστηκε μέσα από την ταχύτητα των αλλαγών στη ζωή μας και την επαφή των πολιτών με τον τεράστιο μηχανισμό που όλοι αποκαλούμε Δημόσιο. Η συζήτηση ξεκίνησε πριν από πολλές δεκαετίες και τελικά όλοι «βολευτήκαμε» με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα πράγματα, χωρίς να μπούμε καν στη διαδικασία να συζητήσουμε για την αναγκαία εξέλιξη. Η επιφανειακή αυτή άτυπη συμφωνία βοήθησε να κρύψουμε κάτω από το χαλί τη δεινή ασυνεννοησία για τα στελέχη και τις υπηρεσίες που πραγματικά χρειαζόμαστε. Ετσι, αν κάποιος ανατρέξει στα στοιχεία της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας (ΕΔΥ) για το 2016 (τυχαία χρονιά), θα βρει 12.091 υπαλλήλους που αξιολογήθηκαν ως «εξαίρετοι» και γύρω στους 12 που κρίθηκαν «μη ικανοποιητικά». Πρόκειται για αποδείξεις των στρεβλώσεων ενός συστήματος αναχρονιστικού που ισοπεδώνει αυτούς που αξίζουν να πάρουν τη θέση του «διευθυντή» ή του «προϊσταμένου». Αν είμαστε όλοι «εξαίρετοι», αυτοί που θα έρθουν να διοικήσουν θα εμπιστευθούν τους δικούς τους «εξαίρετους» που θα φέρουν για τη θητεία τους και οι υπηρεσιακοί (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) θα βρίσκονται έναν όροφο κάτω. Αυτά που φαίνονται να είναι προοδευτικά είναι μερικές φορές πιο παλιά και από τους αρχαίους. Ασφαλιστικές δικλείδες αναξιοκρατίας.