Οταν μια λεωφόρος με καθέτους πνίγεται στο νερό έρχονται τηλεοπτικά συνεργεία, αποτυπώνονται εντυπωσιακές εικόνες, οι οδηγοί καταγγέλλουν ότι οριακά σώθηκαν από τους ορμητικούς χειμάρρους, οι ένοικοι ότι η στάθμη ανέβαινε απειλητικά, ο δήμαρχος (ενίοτε με βρεγμένο μαλλί) ότι τα είπε στην πολιτεία, ο περιφερειάρχης επισημαίνει το χάος που παρέλαβε και ο υπουργός τονίζει πως «για πρώτη φορά γίνεται μια σοβαρή προσπάθεια διαχείρισης». Το σχήμα αυτό (με μικρές παραλλαγές) παρουσιάζεται με κάθε κυβέρνηση και σχεδόν πάντα με την ίδια αφορμή. Ακολούθως, τα προβλήματα θα ξεχαστούν εύκολα και γρήγορα μέχρι την επόμενη καταιγίδα και την επανάληψη του παραπάνω μοτίβου. Οσοι έχουν το κουράγιο να αναζητήσουν ευθύνες για καθαρισμούς φρεατίων, αντιπλημμυρική προετοιμασία και άλλα ανάλογα έργα, θα πρέπει να έχουν μαζί τους και έναν χάρτη αρμοδιοτήτων του ελληνικού Δημοσίου, διότι το ένα στενάκι ανήκει στον δήμο.

Το άλλο στο υπουργείο Περιβάλλοντος. Η κάθετος δεν φαίνεται καλά στον χάρτη και ο μεγάλος δρόμος είναι της περιφέρειας κ.λπ. Η πρόσφατη συζήτηση που άνοιξε προκειμένου οι περιφέρειες να έχουν τον έλεγχο όλων των μεγάλων έργων που αφορούν την καθημερινότητα του πολίτη, από τη μελέτη και την πιστοποίηση μέχρι την προκήρυξη, είναι ο καλύτερος τρόπος να αποφύγουμε τις ατέρμονες καθυστερήσεις σε όλα τα κρίσιμα έργα υποδομής. Και ας μείνουν οι δήμοι χωρίς διαχειριστική αρμοδιότητα στο συγκεκριμένο πεδίο. Αλλωστε έχουν τόσες πολλές δουλειές να κάνουν για τους πολίτες που δεν θα τους φανεί ότι βρέθηκαν χωρίς αντικείμενο. Ας μην περιμένουμε ότι κάποια στιγμή η έκβαση θα αλλάξει, ενώ εμείς κάνουμε κάθε φορά το ίδιο πράγμα. Δηλαδή να διαχειριζόμαστε το χάος.