Τις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70, η Ελλάδα έβγαινε από την ομίχλη της υπανάπτυξης, την καταχνιά της πολιτικής ανυπαρξίας και τη μιζέρια της μετριότητας και επιχείρησε άλματα προόδου και εξέλιξης. Τις περισσότερες φορές, όχι βασισμένα στις πραγματικές δυνατότητές της, αλλά στα οράματα κάποιων πολιτικών ηγετών. Και, σχεδόν πάντα, πορευόμενη ανάμεσα σε μύθους και απωθημένα, όνειρα και ονειροπολήσεις, μεγαλεπήβολα σχέδια και χίμαιρες.

Κατά την ενηλικίωση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας η Παιδεία διαμόρφωσε τη νεοελληνική ταυτότητα: με τις αγκυλώσεις, αλλά και τις ανατροπές της. Ηταν -και παραμένει, μαζί με το Δημόσιο- ένας χώρος στον οποίον ανθούν και ακμάζουν εμμονές: είτε των φιλελεύθερων, που θέλουν λιγότερο κράτος ή ιδιωτική εκπαίδευση άνευ όρων, είτε των αρτηριοσκληρωτικών της Αριστεράς, που θέλουν πιο πολύ κράτος και ασυδοσία στη δημόσια εκπαίδευση.

Απέναντι και στις δύο εμμονικές προσεγγίσεις, η απάντηση είναι κοινή: χρειάζεται καλύτερο κράτος, καλύτερη εκπαίδευση. Ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο. Καλύτερο!

Το ΙΒ, από το 1968 που δημιουργήθηκε ως οργανισμός, αποτελούσε το απλησίαστο όνειρο των οικογενειών που ήθελαν να προσφέρουν στα παιδιά τους, αλλά δεν μπορούσαν. Φάνταζε ως το ιερό δισκοπότηρο της αριστείας: πολλοί το ονειρεύονταν, λίγοι το γεύονταν. Οπως και με το gov.gr, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση φαίνεται να υλοποιείται το κυβερνητικό δόγμα της μετεξέλιξης της Ελλάδας σε ευρωπαϊκή χώρα με τόλμη και αλλαγές. Και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι δύο τόσο σημαντικές παρεμβάσεις έγιναν -και θα γίνουν- σε Δημόσιο και Παιδεία.

Κόντρα στις εμμονές των μεν και των δε, η προσπάθεια δεν γίνεται για να υποβαθμιστεί ο μέσος όρος, αλλά να αναβαθμιστεί - όχι εξίσωση προς τα κάτω, αλλά προς τα πάνω. Και παράλληλα, να σπάσουν τα κοινωνικά-ταξικά στερεότυπα για απαγορευμένους καρπούς. Προφανώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αλλά τουλάχιστον ένα στοιχειωδώς σοβαρό κράτος οφείλει να εξασφαλίζει ίσες ευκαιρίες σε όλους. Και οι πιο ικανοί να αριστεύσουν και να προχωρήσουν.