Tο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής οφείλει να κάνει αντιπολίτευση, ενώ ταυτόχρονα να παράγει ατζέντα προτάσεων ειπωμένη με τρόπο που να έλκει τους προβολείς των ΜΜΕ και την προσοχή των πολιτών. Απαγορεύονται βεβαίως οι κραυγές και οι υπερβολές, ώστε οι πολίτες να αισθάνονται ότι το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής είναι μια σίγουρη, συμπαγής και αξιόπιστη εναλλακτική. Ολα αυτά πρέπει να γίνουν σε δύο επίπεδα.

Πρώτον, σε επίπεδο αρχηγού Νίκου Ανδρουλάκη, όπου παρόλο που έπεται η αξιολόγησή του και στους επτά μακρο-τομείς πολιτικής από τον Κυριάκο Μητσοτάκη εντούτοις στους τέσσερις (1. Κοινωνική πολιτική, 2. Διαφάνεια-διαφθορά, 3. Ακρίβεια και 4. Ευπαθείς ομάδες) η διαφορά μεταξύ τους έχει μικρύνει πολύ αποτελώντας ευνοϊκό πεδίο για αντιπαράθεση. Την ίδια στιγμή, απαιτείται πολλή δουλειά σε θέματα 1) Οικονομική πολιτική, 2) Εξωτερική πολιτική και 3) Ανάπτυξη.

Δεύτερον, σε επίπεδο κόμματος, όπου εκεί τα πράγματα είναι δύσκολα, καθώς η απόσταση ικανότητας επίλυσης προβλημάτων από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πάντα μικρότερη από τη διαφορά στα ποσοστά των δύο κομμάτων στην πρόθεση ψήφου. Τα δύο κόμματα έχουν «κολλήσει» μεταξύ τους.

Σχετικά πλεονεκτήματα για το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής είναι 1) Ανάδειξη πολιτισμικής κληρονομιάς, 2) Δημογραφικό, 3) Σύγκλιση – Ε.Ε., 4) Ευπαθείς ομάδες, 5) Ασφαλιστικό, 6) Διαφάνεια-διαφθορά, 7) Τρομοκρατία, 8) Κυκλοφοριακό.

Υπάρχουν βεβαίως και οκτώ προβλήματα στα οποία η απόσταση μεταξύ των δύο κομμάτων είναι ελάχιστη: 1) Παιδεία, 2) Ανεργία, 3) Βία, 4) Οικονομική ανάπτυξη, 5) Ακρίβεια, 6) Κλιματική αλλαγή, 7) Μεταναστευτικό και 8) Φορολογικά, όπου εκεί πρέπει να γίνει πολλή δουλειά, όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλός αλλά γιατί και τα δύο κόμματα σκοράρουν πολύ χαμηλά.

Το μενού είναι αυτό. Ξέρουν/μπορούν στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής να το υλοποιήσουν;