Η αναχρονιστική αντίληψη ότι το κράτος είναι ο μεγάλος αιμοδότης, με χωματερές χρημάτων, πηγάδια που αναβλύζουν 50ευρα και λεφτόδεντρα, διαπερνά οριζόντια την ελληνική κοινωνία. Κάποιοι, λοιπόν, διαγκωνίζονται σε προκλητικότητα, γιατί ζύγισαν το όφελος του θράσους και διαπίστωσαν ότι αποφέρει μεγάλο κέρδος. Γράφουν σε μια γερόντισσα ένα φάρμακο. Την ίδια εβδομάδα γράφουν και ένα δεύτερο που ακυρώνει το πρώτο. Ακολούθως εμφανίζεται και ένα τρίτο στον ΑΜΚΑ της. Ο συνδυασμός των τριών φαρμάκων μπορεί να αποβεί μοιραίος για τη ζωή της γυναίκας του παραδείγματος, αλλά, προφανώς, είναι αμφίβολο αν η συγκεκριμένη έλαβε έστω και ένα από αυτά τα φάρμακα! Ε και; «Ποιος ελέγχει τώρα;». «Ποιος θα το καταλάβει;». Μια βαβέλ προκλητικότητας και θράσους από τη μία, ένας άκριτος αυτοθαυμασμός του ταμείου που πληρώνει από την άλλη και η ζωή συνεχίζεται. Το χρήμα ρέει, άρα υπάρχει, σου λέει ο συντάκτης των συνταγών του παραλόγου! Σωστά. Αποτίμηση της αλήθειας θα κάνουν οι αλάνθαστοι κριτές των μέσων κοινωνικής δικτύωσης: «Πρόκειται για ταξική πολιτική υπερφορολόγησης», θα αποφανθούν. «Δεν θέλουν να δίνουν φάρμακα στον κοσμάκη» και τα συναφή επαναστατικά. Οχι, κύριοι. Πρόκειται για απλή εφαρμογή του νόμου. Ο Σόλων, Αθηναίος νομοθέτης και ένας από τους 7 σοφούς της Αρχαίας Ελλάδας, είχε ερωτηθεί τι εστί νόμος: «Των μεν δειλών ο φόβος, των δε τολμηρών κόλασις». Ας γίνει κόλαση, λοιπόν!