Τους τελευταίους μήνες ο Ταγίπ Ερντογάν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο στο εσωτερικό της χώρας του. Η κατάρρευση της λίρας κλονίζει την οικονομία και δοκιμάζει τις αντοχές της τουρκικής κοινωνίας. Τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις υποχωρούν και η αντιπολίτευση συγκροτεί μέτωπο για την ανατροπή του. Και, εν μέσω αυτού του κλίματος, ο Τούρκος Πρόεδρος συντονίζει έναν νέο γύρο προκλήσεων εναντίον της Ελλάδας, βάζοντας στο στόχαστρο τα νησιά του Αιγαίου. Είναι μια ακόμα κίνηση «εξαγωγής της κρίσης», όπως αυτές που συνηθίζει ο σουλτάνος όταν είναι πιεσμένος εντός των συνόρων; Σίγουρα οι επιθέσεις προς τη χώρα μας βοηθούν τον Τούρκο Πρόεδρο να βελτιώσει την δημόσια εικόνα του, αλλά μάλλον πρέπει να αναζητήσουμε και βαθύτερα αίτια για τη στάση του.

Oι θεωρίες των «γκρίζων ζωνών» και της «Γαλάζιας Πατρίδας», που αμφισβητούν ευθέως την κυριαρχία της χώρας μας σε μια σειρά από ελληνικά νησιά, αποτελούν εδώ και δεκαετίες βασικά συστατικά της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Δεν πρόκειται για αφηγήματα που διακινούνται από ακραίους κύκλους, βρίσκονται στην καρδιά της τουρκικής διπλωματίας. Δεν απευθύνονται κυρίως στο εσωτερικό ακροατήριο της Τουρκίας, αλλά στη διεθνή σκηνή. Εντάσσονται σε ένα συνολικό σχέδιο της Αγκυρας, το οποίο προχωρά με αργά αλλά σταθερά βήματα εδώ και πολλά χρόνια. Απέναντι στη διαρκώς διογκούμενη τουρκική απειλή, στις προκλήσεις και στις διεκδικήσεις της γείτονος, η χώρα μας δεν πρέπει να μείνει με τα χέρια σταυρωμένα, δεν πρέπει να έχει παθητικό ρόλο. Η Αθήνα οφείλει να απαντά σε κάθε πρόκληση άμεσα και με πειστικά επιχειρήματα με γνώμονα τους κανόνες δικαίου και να ενημερώνει τη διεθνή κοινότητα για την τουρκική προκλητικότητα. Και καλό θα ήταν η χώρα μας να απαντά στα παραληρήματα και στους εξωφρενικούς ισχυρισμούς των Τούρκων με μία, ενιαία και δυνατή φωνή!