γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΠΕΡΥΣΙπιστέψαμε ότι δανειστήκαμε για να μη χρεοκοπήσουμε, φέτος ξέρουμε πια ότι η «δανειακή σύμβαση-Μνημόνιο» δεν δεσμεύει την τρόικα να καταβάλει τις δόσεις προς τη χώρα μας ως «τοκοφόρο στήριξη», αν δεν ακολουθήσουμε ό,τι εισηγείται. Φυσικά, δεν πρόκειται νομικά για «δάνειο», ούτε για «στήριξη», αλλά για μια «συμφωνία κυρίων περί συνδιαχείρισης» του χρέους της χώρας και, κατ’ επέκταση, των πόρων της. Πρόσφατα, μάλιστα, συμφωνήθηκε τα χρήματα αυτά να δίνονται μόνο αν η διαχείριση όλων των κερδοφόρων κρατικών επιχειρήσεων και, κατ’ επέκταση, τα έσοδά τους περάσουν σε τρίτους ιδιώτες. Λογικά, ένας τέτοιος όρος είναι «αδιανόητος» σε δάνειο, καθώς διά των εσόδων αυτών ο κάθε «οφειλέτης» προσδοκά ν’ αποπληρώσει το χρέος του.

Είναι λάθος, δηλαδή, να παραδώσουμε τη διαχείριση και τα έσοδα της περιουσίας μας για να εισπράξουμε τα χρήματα της στήριξης. Γιατί, σε μια τέτοια περίπτωση, δεν ξεχρεώνουμε και χάνουμε, επιπρόσθετα, κάθε πιθανότητα αυτοδύναμης αποπληρωμής του χρέους. Επιχειρήματα, όπως ότι το κράτος δεν πρέπει να έχει ρόλο επιχειρηματία, πρέπει να γίνει μικρότερο, πρέπει να αποσοβιετοποιηθεί, δεν συνιστούν πειστικό αντίλογο, όταν μ’ αυτή τη «διάθεση» κρατικής περιουσίας η αναδιανομή της δύναμης εντός ενός «κράτους οφειλέτη» οριστικοποιείται σε βάρος του. Οι ιστορικοί του μέλλοντος ας καταγράψουν τις αντιρρήσεις μας.