γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΑΜΗΧΑΝΟΙκαι φοβισμένοι μπροστά στη διάχυτη επιθετικότητα και στον πολλαπλασιασμό βιαιοπραγιών, όλοι βιώνουμε με κάποιο τρόπο τη δραματική υποβάθμιση που έχει επέλθει στην «ποιότητα» της καθημερινής μας συνύπαρξης. Μια «εθνική κοινωνία», όπως η ελληνική, που παντελώς απροετοίμαστη σ’ επίπεδο πολιτικού σχεδιασμού από πλευράς κράτους, κατέστη από «φιλόξενη», που ήταν, προοδευτικά «πολυεθνοτική», ήταν αναμενόμενο ότι θ’ αντιμετώπιζε εξ αυτού και μόνο του λόγου μια αυξημένη παραβατικότητα ως «τίμημα» της μετάλλαξής της. Το κράτος μας, που τόσο ανεύθυνα χειρίστηκε πολιτικά μέχρι τώρα το όλο θέμα, καλείται πλέον υπεύθυνα ν’ αντιμετωπίσει ετεροχρονισμένα αυτή τη νέα κατάσταση.

Μία πιο ετοιμοπόλεμη Αστυνομία σίγουρα χρειάζεται, μια αυστηρότερη ποινική μεταχείριση των δραστών, επίσης. Κυρίως, όμως, πρέπει να ληφθούν «νομοθετικά – πολιτικά» μέτρα. Μήπως το κράτος σ’ αυτό το επίπεδο, όμως, αδρανεί συνειδητά; Για να κυλήσουμε σε μεθόδους πολιτικής «αυτοοργάνωσης» της άμυνας στο «κέντρο» της πόλης, στη «γειτονιά» και «αλλού»; Αυτά, βέβαια, θυμίζουν την «πολιτοφυλακή» του 16ου και 17ου αιώνα, από την οποία πρωτοξεκίνησε η οργάνωση της ασφάλειας των κοινωνιών. Εκτοτε, όμως, συγκροτήθηκαν σταδιακά οι γνωστοί σ’ όλους μας κατασταλτικοί μηχανισμοί ασφάλειας, ως αποκλειστικά υπεύθυνοι γι’ αυτήν. Θα οπισθοδρομήσουμε, λοιπόν, προς μια τέτοια «αστυνόμευση»; Προς μια κοινωνική συμβίωση αλληλοεπιτηρούμενη; Ή θ’ αντιδράσουμε αλλιώς;