γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΟ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣστη χώρα μας στηρίχτηκε στη βελτίωση των υλικών συνθηκών διαβίωσης μιας συνεχώς διευρυνόμενης μεσαίας τάξης, χάρις στις προσπάθειές της για μια «καλύτερη ζωή». Στηρίχτηκε, επίσης, στις εισφορές που αυτή κυρίως κατέβαλλε σε θεσμούς κοινωνικής προνοίας, που πέτυχαν, διά μιας αλληλεγγύης μεταξύ γενεών, ν’ αποδιώξουν από τη ζωή μας την ανασφάλεια και τον φόβο της πείνας που γνώρισε ο τόπος προπολεμικά. Με τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης να έχουν σήμερα βίαια λεηλατηθεί από ανάλγητους, οικονομικά φιλελεύθερης αντίληψης πολιτικούς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι θα πρέπει η μεσαία τάξη ν’ αποδεχτεί απομείωση εισοδημάτων μέχρι φτώχειας και την εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους, γιατί αυτό πλέον κατέστη χρηματοοικονομικό βάρος, δικαιολογημένα αρκετοί διεθνώς αμφιβάλλουν για το αν θα έχουμε και στο μέλλον ισχυρές κυβερνήσεις.

Δεν αναρωτιούνται όμως για την απάνθρωπη λογική των διεθνών ταμείων, ότι πρέπει τα κράτη-οφειλέτες ν’ αποπληρώνουν κάθε χρέος τους με κάθε τίμημα, ακόμα και μ’ επιβολή φτώχειας στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών τους, αν ήταν ποτέ δόγμα του πολιτικού φιλελευθερισμού; Αν μάλιστα έτσι επέρχεται μεταβολή του ευρωπαϊκού νομικού πλαισίου υπέρ των διεθνών ταμείων και σε βάρος της αξιοπρέπειας των λαών; Εδώ, πάντως, να ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουμε ούτε πρωθυπουργό «δυστυχίας», ούτε «πείνας», ούτε πολιτικούς για τους οποίους η πολιτική είναι στεγνά οικονομία με άλλα μέσα! Αλλά εκείνους για τους οποίους η πολιτική παραμένει άποψη κι αγώνας για «καλυτέρευση» της ζωής όλων μας και γι’ αυτό και για τη ζωή του καθενός μας μεμονωμένα.