γράφει ο ΜΑΚΗΣ ΤΖΙΦΡΑΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΚΑΙΟ, ως σύνολο κανόνων ρυθμιστικών της συμπεριφοράς μας σε καιρό ειρήνης, βασίζεται κυρίως σε μια λεπτή διάκριση του τι συνιστά επίθεση-προσβολή από την εξουσία και τι άμυνα-προστασία για τον άνθρωπο, που του εξασφαλίζει αξιοπρέπεια. Αυτό επετεύχθη, δυστυχώς, μόνο όταν αποκαλύφθηκε ότι ο μέσος άνθρωπος σε καιρό πολέμου αντιλαμβάνεται την αρπαγή από τον ξένο ως νόμιμη και την εξαπάτησή του ως θεμιτή, συμπεριφορές όμως που σε καιρό ειρήνης συνιστούν έγκλημα. Γι’ αυτό και οι πολιτικοί δεσμεύτηκαν το δίκαιο να μη γίνεται μέσο στα χέρια τους εναντίον της αξιοπρέπειας των πολιτών. Σήμερα, βέβαια, η κυρία Μέρκελ προωθεί κάθε τόσο, παντού στην Ευρώπη, προτάσεις νόμων εναντίον της αξιοπρεπούς διαβίωσης των λαών. Στηρίζεται ακριβώς σ’ αυτό το δυσδιάκριτο όριο θεμιτού και αθέμιτου, σε συνδυασμό με το επιχείρημα της κατάστασης ανάγκης, ήτοι κατάστασης ανάλογης με πόλεμο, στην οποία δήθεν όλοι οι λοιποί Ευρωπαίοι της ευρωζώνης βρίσκονται και μάλιστα εξαιτίας των Ελλήνων και της κρίσης. Αποτέλεσμα, να τους παρωθεί εναντίον μας, εν καιρώ μάλιστα ειρήνης, γι’ αυτό και τόσο πολλοί στο εξωτερικό εσφαλμένα επιχαίρουν τη νομιμοποίηση αυτών των ληστρικών μνημονίων και πάσης φύσεως άλλων μέτρων «ανάγκης» σε βάρος της Ελλάδος και ουδόλως αντιλέγουν στη στρατηγική εξαπάτησης των πολιτών να συναινέσουν αδιαμαρτύρητα σ’ αυτά και να μην αμυνθούν για την αξιοπρέπειά τους. Ζούμε, λοιπόν, μια νέα βαρβαρότητα. Θ’ αμυνθούμε; Γιατί από εμάς πρώτους, δυστυχώς, ζητούν ν’ «αποχαιρετήσουμε νομικοπολιτικές κατακτήσεις»! Θα παραδοθούμε;