ΣΥΜΦΩΝΙΑπερί αναδιάρθρωσης του χρέους μας προς τους ιδιώτες δανειστές με μείωση και επιμήκυνση της αποπληρωμής του, έναντι όμως πολλαπλάσιων τόκων, φυσικά δεν συνιστά απόρροια της γενναιοψυχίας των, καθώς δι’ αυτής «οριστικοποιείται η αναγνώριση» μιας εξίσου μεγάλης οφειλής μας προς αυτούς, χωρίς να μπορεί να αμφισβητηθεί πλέον αυτό το χρέος και μένει ως ζήτημα, αν πράγματι έτσι προστατέψαμε το κράτος και αποφύγαμε την πτώχευση. Και αυτό διότι η αποπληρωμή αυτών των νέων τόκων θα συνεχίσει να εξαρτάται από νέα δάνεια της τρόικας προς το κράτος, αφού αυτό δεν έχει καθόλου χρήματα και συνεχώς μειώνει μισθούς και συντάξεις. Αν για οιονδήποτε λόγο η «τρόικα» πάψει να μας δανείζει, τι θα γίνει;

Θα δηλώσουμε τότε «στάση πληρωμών», με αποτέλεσμα να εφορμήσουν άμεσα οι ιδιώτες δανειστές επί της απροστάτευτης πλέον κρατικής περιουσίας; Αυτή θέλουμε να είναι η τύχη της; Ή θα «πιεζόμεθα» από την τρόικα πάλι με μνημόνια, για να μην περιέλθει αυτή στους δανειστές μας, καθώς από κοινού μάς αιχμαλώτισαν, εξαρτώντας τα πάντα από τη στάση τους και όχι από τη δική μας! Ας μας ενημερώσουν οι πολιτικοί πώς θα αντιμετωπίσουν προσεχώς την πίεση και αυτό τον κίνδυνο, καθώς η πρόβλεψη των συνεπειών είναι καθήκον τους, για να μπορεί να κριθεί κάθε φορά στο παρόν, ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος απόφαση.