«Κυάμων απέχθεσαι». Ο Σάμιος μαθηματικός και φιλόσοφος Πυθαγόρας προειδοποιούσε ότι οι θεσμοί λειτουργούν όταν βρίσκονται «μακριά από κουκιά» (με την έννοια της διεξαγωγής ψηφοφοριών). Τι σχέση έχει η φράση αυτή με το σήμερα, θα αναρωτηθείτε. Σωστά. Εμείς τα ξέρουμε όλα ή τους υποπτευόμαστε όλους. Είναι πολύ βαθιά εδραιωμένες οι υποψίες που δεν χρειάζονται στοιχεία. Οι πάντες και τα πάντα, όσοι δεν έχουν δει το φως της κρυπτόμενης αλήθειας είναι μέρος του καταραμένου συστήματος συναλλαγών. Το λέει ο πολιτικός στο Κοινοβούλιο, που διεκδικεί τον τίτλο του «αντισυστημικού». Οχι γιατί ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Κάθε άλλο. Αν τον ενδιέφερε η αλήθεια, θα είχε μελετήσει τις δεκάδες μηνύσεις κατά στελεχών της κυβέρνησης στη γραμματεία της Βουλής και θα πίεζε, στοιχειοθετημένα, για εξεταστικές. Τον ενδιαφέρει από «αντισυστημικός» να γίνει συστημικός. Οπως και ο δήθεν δημοσιογράφος που ποτέ στη ζωή του δεν έκανε ένα κανονικό αποκλειστικό ρεπορτάζ και βαφτίζει τις ύβρεις ως ρεπορτάζ. Ενώ ο βασικός ένοχος είναι ένας. Το κράτος. Ποιος άλλος, εκτός από τους πονεμένους γονείς, θυμάται το ανατριχιαστικό δυστύχημα των Τεμπών στις 13 Απριλίου 2003, με 21 νεκρούς μαθητές; (Ακόμα με βασανίζουν εφιάλτες από το μαυροφορεμένο Μακροχώρι Ημαθίας και το μακρόσυρτο διαρκές μοιρολόι σε όλα τα σπίτια). Τι έκανε τότε το κράτος; Τίποτα. Εναν χρόνο μετά (27 Σεπτεμβρίου 2004) χάθηκαν επτά μαθητές από τη Φαρκαδόνα Τρικάλων. Ο μεγάλος ασθενής είναι το κράτος. Και ο λαϊκισμός. Οι δημαγωγοί προσφέρουν «άρτον και θεάματα», ενώ ο λαός ζητά Δικαιοσύνη και ασφάλεια. Δεν είναι η πρώτη φορά…