Ο Μένανδρος ήταν αρχαίος Αθηναίος ποιητής, στον οποίον αποδίδεται το περίφημο ανθολόγιο γνωμικών «Μενάνδρου γνώμαι μονόστιχοι». Ανάμεσα στα πολλά γνωμικά δεσπόζει και το πασίγνωστο: «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού».

Θα περίμενε κάποιος ότι η παρέλευση, σχεδόν, 25 αιώνων από την παρουσία του να είχε πείσει για την ορθότητα των γνωμικών του! Και αν αυτό δεν ήταν αρκετό, τότε το φάσμα επανάληψης μιας «τραγωδίας», με ίδια χαρακτηριστικά όπως του 2012-15, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα θα λειτουργούσε ως δύναμη ανάσχεσης αντίστοιχων πολιτικών συμπεριφορών. Φευ!

Σαν να μην πέρασε μία ημέρα, τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ) αποδεικνύονται κάκιστοι μαθητές του Μένανδρου. Και ακόμη χειρότεροι οραματιστές του μέλλοντος. Δεν αρκεί ότι αποδεικνύονται ως καθόλου σοφοί, αλλά αποκαλύπτονται ως ρηχοί εκμεταλλευτές της συγκυρίας.

Ακόμη και στην καταστροφική μνημονιακή περίοδο μπορεί να άνθισαν τα τότε λουλούδια της λαϊκής οργής και των αγανακτισμένων, αλλά υπήρχε ένας πολιτικός αρχηγός που είχε την «ικανότητα» (καλώς ή κακώς) να επενδύσει σε αυτό που και ο ίδιος έλεγε («Η δύναμη είναι στο παραμύθι») και να μεταβολίσει την κοινωνική δυσαρέσκεια σε πολιτική δυναμική. Η εξέλιξη, όμως, ήταν καταστροφική για τη χώρα, καθώς, όπως φάνηκε, δεν υπήρχε κανενός είδους πλάνο.

Δέκα χρόνια μετά, πάμε να γίνουμε μάρτυρες του ίδιου έργου σε επανάληψη, το οποίο όχι μόνο δεν έχει τους αντίστοιχα ταλαντούχους πρωταγωνιστές, αλλά διαθέτει πρόσωπα που επενδύουν στον αποπροσανατολισμό. Πλέον η πολιτική σκηνή δείχνει να διαθέτει αρκετούς «πυρομανείς» πολιτικούς που ενδιαφέρονται να βάλουν φωτιά, αλλά… ελάχιστους που να έχουν σχέδιο για την επόμενη ημέρα.

Σε μια κοινωνία που, σε συνέχεια των δύσκολων χρόνων των μνημονίων και της ουσιαστικής χρεοκοπίας, έχει λίγες αντοχές, πολλά απωθημένα και περισσότερες ανάγκες, κάποιες συγκυριακές κραυγές της αντιπολίτευσης σίγουρα ικανοποιούν το συλλογικό θυμικό. Αλλά δεν αποτελούν οδηγό για την επόμενη ημέρα, ούτε συγκροτούν εναλλακτική πρόταση.

Τότε, το 2012-15, το αντίστοιχο σκηνικό έφερε τη χώρα στο χείλος της απόλυτης καταστροφής. Και για να επιστρέψουμε από εκεί που αρχίσαμε: Το ζήτημα είναι ότι ο Μένανδρος ήταν μεν κωμωδιογράφος, αλλά όσα κινδυνεύουμε να ζήσουμε σε επανάληψη δεν θα είναι αστεία. Αλλά τραγωδία…