Και ξαφνικά, το Ιράν πήγε στην άκρη. Από επιθέσεις, βομβαρδισμούς, πυραύλους, ξαφνικές συνδέσεις των καναλιών, πάνελ ειδικών (και μη), αίφνης ξεχάστηκε και πέσαμε στη χαλαρή ενημέρωση. Στα τρέχοντα. Λίγη καταπίεση, κανένα χιτζάμπ, καμιά προσβολή θρησκευτικού ηγέτη, τίποτα υπερβολές των Φρουρών της Επανάστασης… Γιατί άραγε;

Πρώτα απ’ όλα, διότι η ενημέρωση στην εποχή μας έχει μεγάλη ταχύτητα και σχεδόν μηδενική ικανότητα (και ενδιαφέρον) να ξεχωρίσει το βαθύ από το αβαθές. Αρα, ό,τι είναι «στον αφρό» είναι είδηση. Ο,τι είναι είδηση είναι και σημαντικό. Οταν πάψει να είναι είδηση, συχνά παύει να είναι σημαντικό, αφού τα μέσα καθορίζουν τη βαρύτητα του θέματος. Αν αύριο «φύγει» βαλλιστικός πύραυλος και χτυπήσει ισραηλινό στόχο, το ιρανο-ισραηλινό θέμα θα ξαναγίνει είδηση. Πρόσκαιρη βέβαια, όσο κρατά η εμβέλεια του πυραύλου και ανάλογα με τα θύματα.

Τι λείπει; Η ανάλυση. Η πραγματική ενημέρωση γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Η ουσιαστική και η περιεκτική απάντηση στο αθώο αλλά βάσιμο ερώτημα του «απλού» τηλεθεατή, ακροατή, αναγνώστη, «γιατί το Ιράν δεν απαντά με την αεροπορία του στους μαζικούς βομβαρδισμούς που δέχεται;». Γιατί δεν έχει αεροπορία. Ή μάλλον έχει αλλά χωρίς εκσυγχρονισμό, ανταλλακτικά, ανανέωση, έτσι που (ακόμα) δεν είναι ανταγωνιστική. Λείπει «η μία ματιά στον χάρτη». Για την ακρίβεια, περισσότερες ματιές γιατί οι χάρτες έχουν μυστικά.